Hij was het stereotype van een doodbidder.
Ik dacht aanvankelijk dat hij mij de maat kwam nemen voor een kist.
Maar neen, het ging de op de Hand van God, die mij uit mijn ziekbed zou trekken, mits ik hieraan voldoende geloof zou hechten.
Hij probeerde mij ervan te overtuigen dat er niets zo mooi was, om gelegen op een ziekbed, het sacrament te ontvangen.
Ik zou mij dan kunnen vergelijken met soldaten die dit ontvingen in de loopgraven of met slachtoffers die nog leefden en wisten dat ze nooit vanonder de brokstukken van de Twintowers bevrijd konden worden.
Nog meer enge voorbeelden bracht hij ter berde.
Nou, zo'n genereus voorstel sla je niet af.
Toen ter sprake kwam dat ik Nederlander was, trok er even een donker wolkje over zijn gezicht.
Hij had over mijn vaderland een uitgesproken mening.
Natuurlijk wonen daar ook allemaal aardige mensen, maar onder hen had ene Bart Schierbeek gewoond, de duivel in eigen persoon, die ervoor heeft gezorgd dat die arme Nederlanders de moederkerk de rug toe hebben gekeerd.
Het deed mij genoegen te weten dat hij deze verlichte geest kende, maar helaas niet heeft gelezen.
Ik was te moe om met hem in discussie te gaan en hem uit te leggen dat het de verdienste van Schierbeek is dat er überhaupt nog jongeren ter kerke gaan.
Maar de hand vanuit Rome zal zijn best doen om de laatsten ook uit de kerkbanken te jagen, komt daarbij dat de moraal die de kerk preekt heel wat anders is dan zij in menige chambrette heeft gepraktiseerd.
's Avonds in het donker overdacht ik dit bezoek nog eens.
Ik zag mijn bezoeker nu liggen, als in een cartoon van Haderer:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten