Niets nieuws

Met een vreemd gevoel werd hij wakker.

Een sensatie, die hij nog kende uit zijn jeugd, had hem gewekt: Verdomme, ik lig te pissen in bed!

Hij voelde hoe de urine over zijn liezen vloeide en in het matraslaken trok.

Zijn ochtenderectie, die dit had moeten voorkomen, was aan het verslappen.

Verdomme, wat moet ik nou?

Omdat hij het antwoord niet kon vinden, bleef hij op zijn rug liggen.

Rond de lamp, die in het midden van het plafond hing draaide, in het schemerig ochtendlicht, een vlieg zijn rondjes.
Hij bleef daar lang naar kijken

Vreemde rondjes vond hij, rondjes met haakse bochten.

Als ik hier blijf liggen stinken zullen straks een hoop vriendjes van je komen .

Waarom zou ik mij druk maken, voor wie, voor wat?

Hij woonde al jaren alleen.

Twee jaar na zijn pensionering overleed zijn vrouw.

Kinderen hadden ze nooit gekregen.

Toen hadden die verdomde erecties ook al geen nuttig effect!

Na haar dood was het contact met familie langzaam doodgebloed.

Hij had er gewoon geen fut meer voor,  geen zin meer in.

Eigenlijk was alles een gedoe geworden.

In de vensterbank stonden enkel nog uitgedroogde planten, of waren geheel verteerd.

In hetzelfde jaar dat zijn vrouw overleed ging ook z’n hond dood.

Met enig berouw constateerde hij dat om de dood van het domme dier hij meer verdriet had gehad dan die van Emma.

Toos, zo heette zijn hond, dwong hem dagelijks met haar het huis uit te gaan, terwijl Emma hem juist liever in huis hield.

Nou, ze had uiteindelijk haar zin gekregen.

Hier lag hij dan, niet het huis uit, niet het bed uit.

Zijn billen begonnen koud te voelen op de natte matras.

Ik moet opstaan, maar waarom zou ik opstaan.

Om te wassen, te zuigen, te dweilen, te koken?

Tot dit moment had hij netjes op de spullen gepast, uitgezonderd de planten.

Hij had geleerd de wasmachine te bedienen, kon netjes strijken en het eten dat hij voor zichzelf kookte vond hij smaken.

Vond hijzelf.
Want buiten hem wist niemand wat hij uitvoerde in dit grote huis, omdat niemand wilde weten wat hij daar uitvoerde.

Niemand die het zag of bewonderde, niemand die het wist.

Als hij vanaf nu de boel de boel zou laten en niemand zag dat, dan zou hij er toch niet op aangekeken worden?

Als ik blijf liggen word ik beroemd, bedacht hij.

Als ik blijf liggen ga ik uiteindelijk dood.

Als ik uiteindelijk dood ben verdroog ik net als de planten in de vensterbank.

Niemand die meer water geeft.

Niemand die mij mist.....

Tot ik beroemd word in een gek krantenartikeltje......

Als er dan nog kranten zijn!