Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september,
net geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.
Toen ik vanmiddag de slaplantjes met de gieter begoot, dwarrelde dit gedicht van Rutger Kopland door mijn hoofd. Ik dacht erbij: "Dat denk je drie maanden te vroeg!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten