Hij is nu zevenentachtig jaar oud,
Vroeger was hij de veldwachter van het dorp en omstreken.
Vorig jaar is hij met zijn krantenwijk gestopt en ook met de jacht op wilde zwijnen.
Een jaar eerder was hij tijdens de jacht ondersteboven gelopen door een varken en sindsdien is hij een beetje onzeker op de benen. Echter sinds kort heeft hij een nieuwe heup en van mij een nieuw jachtmes en dat heeft zijn zelfvertrouwen goeddeels hersteld.
Als Etienne zijn huis uitstapt ziet hij als eerste de grote deuren van de wijnkelders van ons beider overleden buurman Jean-Claude. Hij heeft het daar elke dag moeilijk mee en is nog steeds niet door die deuren naar binnen gelopen.
Etienne praat met mij graag over vroeger en ik hoor hem graag aan.
Ik stelde hem voor een rit te maken naar de plekken waar hij in de Montagne Noire is opgegroeid.
Vanmorgen om stipt acht uur was het zo ver.
In het dorpje van zijn jeugd wonen nu nog 12 personen tegen vijfentwintig families toen. Met trots toonde hij mij de bron waar het water werd gehaald de gemeenschap van water voorzag (nu vervallen: c'est une honte!), de pruimenbomen die hij als kind plantte en nu vol vruchten hangen en de weiden die hij met de zeis moest maaien. Het was voor het eerst in bijna vijfentwintig jaar dat hij hier terug kwam. We dronken koffie bij een al even oude buur (84) en spraken een hem bekende herderin (83) die de woorden sprak: "Er wonen hier meer honden dan mensen."
Belangrijk om te onthouden zijn de plaatsen die Etienne mij wees waar de beste truffels zijn te vinden, het eerste eekhoorntjesbrood groeit en waar de goeie plekken voor cantharellen te vinden zijn.
Na terugkomst kreeg ik twee dikke zoenen van hem met de mededeling dat ik hem een geweldige dag had bezorgd ("De mooiste dag van m'n leven!") dat was het ook; ik heb evenzeer genoten.
Wat ik nou zo vreemd vind: Etienne heeft zeven kinderen die allemaal in de buurt wonen.
Waarom maakt er daarvan nooit een sentimental journey?
1 opmerking:
Hij zal er vast nog steeds op teren....
Een reactie posten