Supermarché

Straks kan ik ze weer zien, mijn landgenoten die de weg nog moeten leren kennen in de mij inmiddels bekende supermarkten.
Altijd manifesteren zij zich als een hecht gezin.
Zij in een oversized gebleekt katoenen overgooier (lekker makkelijk op vakantie), hij in een kast van een bermuda die is geconstrueerd uit restjes stof met regenboogkleuren (in elk geval rood, wit, en blauw) en de voeten met witte sokken (met randje) gestoken in witte schoenen (Schoenenreus).
Het echtpaar wordt omringd door hun kroost in soortgelijke outfit.
De mannelijke pubers met sproetenkoppen, blonde bebop en harige benen en aan hun zusters is duidelijk te zien dat Hollandse zuivel een weldadige invloed heeft op het uitvergroten van contouren.
Schreeuwerig melden de jonge verkenners de weg naar de  Duopenotti en dat die stomme Fransen geen melkchocoladehagel verkopen.
Maar zo ver is het nog niet.
De supermarkt oogt nog autochtoon.
Als ik mevrouw L. begeleid tijdens haar inkopen, wandel ik door de gangen mijn eigen route, zodoende ontdek ik nog eens wat.
Tenslotte komt het moment waarop ik denk dat het verzamelen van inkopen zijn voltooiing nadert en ga ik op zoek naar mevrouw L.
"Wat voor kleur vest of bloes draagt zij vandaag?"
Ik doorloop het middenpad en speur de zijpaden af.
Altijd weer een verrassing als ik haar binnen gerede tijdspanne terug vind.
Het is mij eens overkomen dat ik haar in een Intermarché niet meer vond, weg, verdwenen, opgelost.
Wat kan de aanleiding zijn geweest dat zij mij zonder achterlating van een bericht (Allo, allo, Monsieur Linde à l'acceuil s.v.p.!) heeft verlaten?
In lichte paniek verliet ik de winkel om te kijken of onze auto nog op de parkeerplaats stond.
Goddank!
Terug in de winkel vonden we elkaar op de visafdeling en sloot haar ontroerd in mijn armen.
"Wat is dat nu gekkie?" vroeg zij mij.
Voor mij reden genoeg om thuis te blijven als er inkopen moeten worden gedaan.