Vanuit een piepklein pensionnetje maakten we onder leiding van mijn vader dagelijks lange wandelingen in de omgeving. Niks rondtoeren met een auto, maar alles met de benenwagen. Een enkele keer een treinreisje.
Met de trein waren we aangereisd en na veertien dagen vertrokken we weer met de trein.
Op de terugweg was er extra bagage in de vorm van vakantiesouvenirs.
Van de pensionhoudster kregen we wat stekjes van haar cactuscollectie mee.
Dat is nu zo'n vijftig jaren geleden.
Van dat gezin leven enkel mijn broer P. en ik nog en een cactus.
Nadat mijn moeder was overleden heb ik de zorg over deze plant overgenomen.
Het was geen schoonheid. Een stekelige augurk van bijna twee meter hoog.
Een paar jaar geleden heb ik de plant, met het oog op de verhuizing, een kopje kleiner gemaakt, en sindsdien heeft hij meer vertakkingen.
Maar nu het wonder.
Deze week heeft zij gebloeid met twee bloemen.
Ik had het bijna niet opgemerkt want dat bloeien gebeurt in het midden van de nacht en de volgende ochtend reeds is zo'n bloem reeds verlept.
Zou mijn moeder door een luikje daarboven er van hebben kunnen genieten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten