2 maart 2009

Duisternis

De laatste dagen sliep zij amper en altijd als ik bij haar was bleef zij mij volgen met haar ogen. Cees Nooteboom heeft net zijn boek 's Nachts komen de vossen gepubliceerd. Wat hij beschrijft ervaar ik nu ook. Als ik mijn ogen sluit kijken de ogen van Tanna mij aan. Waarom, vraag ik mij af. Zaterdag vertelde Koos van Zomeren op de radio dat een zieke hond altijd leeft met het idee dat hij faalt in de ogen van zijn baas. Is dat de reden van die treurige blik; niet haar lijden, maar haar idee over mij?

Geen opmerkingen: