Soms loop ik ergens en zoeken mijn ogen wat belangrijk is.Ik kijk en kan het niet vinden, omdat ik niet weet wat mijn ogen zoeken.
Bij elke stap die ik neem komt er meer achter mij te liggen dan voor mij.
Mijn ogen vullen zich met mist waarin ik mij veilig voel, tot de mist ook in mijn hart komt. Dan weet ik dat de mist bestaat uit tranen die komen uit vrees voor het verlies dat zo onvermijdelijk achter de horizon is.
Bij elke stap die ik neem komt er meer achter mij te liggen en groeit mijn angst voor de horizon.
Is dit mijn gedachte, of dacht mijn vader ooit hetzelfde?
Door het besef veel te verliezen, weet ik hoeveel bezit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten