Vaak zwierf ik over Père Lachaise. Er was in de jaren zestig een gedeelte dat geheel overwoekerd was met klimop. De groene vormen maakten nog enigszins herkenbaar dat het hier een begraafplaats betrof.
Het ontkwam jammer genoeg niet aan de restauratie- en oppoetswoede die elke ruïnering onmogelijk maakt; de Engelse School zou tegenwoordig geen geschikt onderwerp meer aantreffen, maar dit terzijde.
Begraafplatsen geven een goede indruk hoe het plaatselijk met de aandacht voor de dood in gesteld en op kunsthistorisch gebied herkent men hoe hier aansluiting werd gezocht bij heersende modebeelden.
Ondertussen denk ik ook wel eens aan de eindigheid der dingen en niet in de laatste plaats die van mijzelf. Keurend loop ik langs de graven op zoek naar een zerk die mij passend lijkt en in gedachten zie ik de tekst in het graniet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten