Mollenvanger

Je belde naar de Landbouw Cooperatie en dezelfde avond meldde zich de mollenvanger. Een kleine oudere man, gehuld in een lange smerige jas. Ik geloof trouwens dat die jas niet het enige dat vies was aan deze man. Hij kwam het bedrijf mollenvrij maken en verdween richting weilanden, alwaar de arbeid van meerdere mollen duidelijk zichtbaar was. Ongeveer een uur was hij bezig om zijn klemmen, die hij opdiepte uit de bovenmaatse zakken van zijn jas, te plaatsen.
De volgende morgen kwam hij terug en samen ben ik met hem de vallen nagelopen.
In praktisch elke tweede val stak een mol. Terwijl hij van de ene val naar de volgende kuierde, ritste hij met een extra lange nagel van de middelvinger van zijn linkerhand de mol open van keel tot staart. Vervolgens trok hij de mol het vel over de oren en stopte dit in zijn diepe jaszak. Het karkas slingerde hij onder de afrastering en tevreden veegde hij zijn handen aan zijn jas af. Veertien mollen werden zo van hun vel ontdaan en terwijl hij een shagje rolde werd ik deelgenoot gemaakt van het leven van een mollenvanger. Hij was het al zolang hij kon herinneren. Nu werd hij door de boeren, voor zijn vangkunsten betaald, maar vroeger leefde hij enkel en alleen van de opbrengst van de velletjes. Thuis prepareerde hij ze op de beugel en een opkoper betaalde er goed voor. "Tja, toen werden bontjassen nog veel gedragen, maar niet iedereen kan mink betalen," zei hij met een knipoog". Vanmorgen ving ik weer een mol, op dezelfde plaats waar ik er een paar dagen geleden een vond. Dat heb ik van hem geleerd: "Altijd weer de val terugzetten, een mol is nooit alleen!".