Vroeg opgestaan, met de hond naar boven gelopen.
Boven staat een amandelboom.
Daar zag ik de zon opkomen boven Béziers.
Waarom sta ik hier en niet in Ugchelen?
Was het dit allemaal waard, heb ik de juiste beslissing genomen?
Al die vrienden en familie achter laten, die mooie plek op de Veluwe.
Ging het hierom, om hier te staan in de wijngaarden?
Ik kijk naar het zuiden.
Ik zie de kronkelweg naar Narbonne.
Ik zie de platanen langs het Canal du Midi, La Clape bij Gruissan en daar achter de Middellandse Zee.
Verder naar het westen Mont Victor en de Alaric en heel ver boven de ochtendnevel de Canigou in de Pyreneeën.
Mijn hond komt terug hollen en gaat voor mij zitten en kijkt mij aan met een bezorgde blik; "Lopen we niet verder, gaat alles goed?"
"Niets aan de hand", zeg ik tegen hem "Het is goed dat we hier zijn, we hebben er goed aan gedaan!"
Hij kwispelt, holt weg en is het hele voorval alweer vergeten.
2 opmerkingen:
Onze oudste dochter is een beroepstwijfelaar maar nadat ze dan uiteindelijk een keuze heeft gemaakt, gaat de twijfel de boventoon voeren. Dus ik stel haar altijd gerust door te zeggen dat wanneer een keuze tussen twee dingen heel moeilijk is geweest ze alletwee goed zouden zijn geweest. Bij jou ook?
Absoluut niet Dorothé. Dat is het lastige met de geschreven taal, het heeft een totaal andere beladenheid dan het gesproken woord. Na alles wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt (stoppen met werken, verlaten van ons boshuis en van mijn vee, afscheid nemen van vrienden etc.) zou het dan normaal zijn om niet een moment van twijfel te hebben? Zekerheid heeft iets beton-achtigs en ik houd niet van beton....nu niet, nooit niet!
Een reactie posten