Haardhout

De cicaden in de platanen zingen zo luid, dat hierdoor het gesjilp van de mussen op het plein voor mijn huis wordt overstemd.
Zojuist is hier het stookhout voor de komende winter gestort.
Bij een temperatuur van vierendertig graden stapel ik het in nette lagen in de garage.
Geen omhakken, verzagen en kloven zoals in in Nederland gewoon was te doen.
Maar er blijft voldoende werk om te merken dat haardhout je meerdere keren verwarmt.
Te vaak wordt ik door passerende dorpelingen aan de praat gehouden.
De fabel "La cigale et la fourmi" (De krekel en de mier) blijkt bij hen nog zeer bekend en wordt telkens wel even aangehaald; ja, ik weet het, wie er 's winters warmpjes bij wil zitten moet daartoe in de zomer maatregelen treffen.
"Il est vraiment très bien ce que vous faites, bon courage!"
Ik begin me nu werkelijk de mier uit de fabel van Jean de la Fontaine te voelen en bezie de dorpelingen als de cicaden.
Dan slaat het twaalf uur en volgen de stille uren van de siësta en kan ik ongestoord mijn werk afmaken.