Nu de doden van vlucht MH17 terugkomen naar Nederland bemerk ik hoe ver de afstand tot mijn vaderland is.
Ik neem flarden van het nieuws tot mij via radio en tv, maar de emotie die door een groot deel van de Nederlandse bevolking wordt beleefd, komt niet over.
Kennelijk ontbreekt het mij nog aan informatie, aan gesprekken in de straat, met familie, vrienden of collegae.
Als de lijkwagens passeren klinkt er applaus.
Ik weet dat het niet zo is bedoeld, maar ik ben gewend enkel te klappen voor een prestatie, meestal na een concert, een lezing, vuurwerk desnoods.
Voor het eerst zag ik dit klappen in de film The Godfather toen een lijkkist de kerk verliet.
Zou dit beeld aan de oorsprong van dit nieuwe gebruik liggen?
Waarvoor klapt men?
Op facebook en twitter zag ik de black-ribbons als tekens van medeleven.
Voor het eerst zag ik die ribbon-cultuur opleven in de VS, waarvan de pink-ribbon als eerste bodem kreeg in ons land en nu is daar een nieuwe kleur aan toegevoegd.
Voor wie is het medeleven op de sociale media bedoeld?
Voor het eerst zag ik het publiek langs de weg een soort van Hitlergroet brengen toen de stoet van vele lijkwagens met hun droeve lading passeerde: duizenden camphones werden omhoog gehouden om een plaatje of filmpje te maken.
Waarvoor maakt men zulke foto's?
Allemaal nieuwe beelden die ik zag en mij verwarden.
Maar beelden vervagen . . .
Gisteren zag ik op televisie nogmaals een lange stoet wagens waaraan geen einde leek te komen.
Het geluid van de televisie staat uit, het is stil in huis.
Geen beelden in mijn hoofd, maar het besef dat in elke wagen een leed wordt vervoerd waaraan voor de geliefden nooit einde zal komen en . . . . dat ik mij daar geen voorstelling van kan maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten