Het schrijverke (Gyrinus natans)

O krinklende winklende waterding,
met 't zwarte kabotseke aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink
al schrijven op 't waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zo snel,
al zie 'k u noch arrem noch been;
gij wendt en weet uwe weg zo wel,
al zie ' geen oge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn?
Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn,
dat nimmer van schrijven zijt moe?
Gij loopt over 't spiegelend water klaar,
en 't water niet méér en verroert
dan of het gladdige windtje waar,
dat stille over 't waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zeg mij dan,-
met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die 't mij zeggen kan:-
Wat schrijft en schrijf gij zo zeer?
Gij schrijft, en 't is uit en 't is weg;
geen Christen en weet er wat dat bediedt:
och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn 't visselkes daar ge van schrijven moet?
Zijn 't kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn 't keikes of bladtjes of blomkes zoet,
of 't water, waarop dat ge drijft?
Zijn 't vogelkes, kwietlende klachgepiep,
of is 'et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zo diep,
of is het u, schrijverke, zelf?
En ' krinklende winklende waterding,
met 't zwarte kapoteke aan,
het stelde en rechtte zijn oorkes flink,
en 't bleef een stondeke staan:
`Wij schrijven,' zo sprak het, `al krinklen af
het gene onze Meester, weleer,
ons makend en lerend, te schrijven gaf,
één lesse, niet min mochte meer;
wij schrijven, en kunt ge die lesse toch
niet lezen, en zijt gij zo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nóg,
de heilige Name van God!'
(Guido Gezelle, 1858)