15 februari 2009

Walcheren

Verkwikt liepen ze samen gearmd door de vestibule van het Badhotel naar buiten.
De harde westenwind had het geluid van de branding meegenomen en lokte hen naar het strand.
Aan hun flinke wandeltempo kwam al spoedig een eind toen ze de verharde weg verruilden voor het droge duinzand.
Op hun huwelijksfeestje hadden ze van familie een hotelbon gekregen en nu waren ze samen dat cadeau aan het incasseren; een weekend op Walcheren.
Hij voelde de warmte van zijn vrouw en de kracht waarmee haar arm hem omklemde. Even drukte hij zijn hand iets vaster om haar schouder en als reactie keek ze verliefd naar hem op.
Hij duizelde ervan en vroeg zich af waarom zo'n moment als dit zo zeldzaam was, waarom waren ze niet vaker zo dicht bij elkaar?
Hij was zich er van bewust dat in een vreemde omgeving, een onbekend hotel met een ander bed, hun verhouding zich verbeterde en in hem iets wakker maakte dat hij alleen nog maar kende toen ze nog maar kort getrouwd waren. Hij bleef toch dezelfde man en zij zijn zelfde vrouw?
Kwam het door de druk van hun werk, de aandacht voor de kinderen, de sleur van alle dag, dat zij zich vervreemden van elkaar?
Ze liepen stevig door en kwamen over de laatste duinreep. Het geluid van de zee en de harde wind waren ineens overweldigend aanwezig.
Het leek alsof de wind niet alleen zijn haren verwarde, maar ook door zijn schedel woei en alles opnam en afstofte en alles een nieuwe plek gaf.
De vele golfbrekers verbaasden hem. Al die vreemde houten palen, die in dubbele paralelle rijen de zee in liepen gaven het strand iets grafisch.
Op het strand liepen ze naar het zuiden. Dicht bij de branding voelde het zand alsof ze op straat liepen.
Telkens na een honderd meter vormde een golfbreker een nieuwe hindernis. Samen zochten ze naar een plek waar een paal was verdwenen waardoor de gelegenheid ontstond
om verder te gaan. Als ze dan tussen de twee rijen palen liepen, waren ze even helemaal afgesloten van het strand, het lawaai van de zee en de blikken
van andere mensen. Allebei voelden ze dan hetzelfde, omarmden elkaar en dachten, vasthouden, vasthouden, laten we dit en elkaar vasthouden!

Geen opmerkingen: