The final countdown

Het is alweer 16 jaar geleden dat mevrouw L. en ik een huis in Frankrijk kochten. Ik weet niet meer hoeveel keer we op en neer zijn gereden.
Na tien jaar verwisselden we van woning. Groter, maar bovenal hoger gelegen. Ons eerste huis was tijdens een overstroming behoorlijk ondergelopen. We wilden nooit meer een "inondation" meemaken en daarom kochten we een huis op een olijfberg: in Montouliers.
Al die toestanden die we ons hebben aangehaald met een bezit op een afstand van 1400 kilometers hadden maar 1 doel; eens gaan wij er wonen!
Ik had totaal geen idee wanneer dat zou zijn.
We wonen in Nederland op de mooiste plek van het land in een prachtig huis. Geen buren, geen problemen. Wel kippen, weiden, bossen, dus oneindige ruimte. Momenteel staan we 's avonds op ons erf naar het geburl van de edelherten te luisteren alsof dit de normaalste zaak ter wereld is. Ooit hoorde ik de uitspraak: "Als je op je eigen erf kunt pissen, weet je pas wat vrijheid is!" Ik zou deze uitdrukking niet verzinnen, maar ik kan hem wel invoelen.
Ik heb een prachtbaan op een prachtplek. En toch vinden we dat het langzaamaan tijd wordt om te verkassen.
Vandaag is het 1 oktober en mevrouw L. en ik zijn voornemens om op 1 oktober 2011 met de trekvogels naar het zuiden te gaan om definitief te landen in Montouliers.
Dit besluit zal voor ons ingrijpend zijn en er zal veel geregeld moeten worden, maar nu merk ik al hoezeer de merkstok, die geplant staat op 1 oktober 2011, mijn blik verandert.
Ooit verrichtte ik mijn dienstplicht als Garde Grenadier. 150 dagen voordat de diensttijd erop zat, hing iedereen in zijn psu-kast een meetlint uit moeders naaidoos met de lengte van 150 cm. Ook ik knipte er elke dag een cm vanaf en zo leefde ik gestaag toe naar de dag waarop ik zou afzwaaien.
Dat gevoel herbeleef ik nu een beetje: the final countdown!