Messenlegger

Gisteren schreef ik dat ik een foto zal plaatsen als mijn damasten mes op het damast ligt.
Wanneer ik uit eten ga gebruik ik wel graag mijn eigen mes, ik weet hoe het in de hand ligt en hoe scherp het is, geen koe te taai.
Daar hoort dan wel een messenlegger bij.
De messenlegger is een leuk onderdeel uit de eetcultuur.
Je komt ze niet veel meer tegen, ja, op rommelmarkten.
Kartonnen doosjes, beplakt met paars of groen krokodillenpapier met daarin zes glazen messenleggers, elk in een eigen vakje. Het was een traditioneel verlovings- of huwelijkscadeautje dat een plaatsje in de bestekkast kreeg en zelden werd gebruikt en slechts met kerst of met een officieel etentje werd gedekt.

Het vreemde is dat de messenleggers helemaal niet op zo'n feestdis thuishoren. Dat is een negentiende eeuwse drukdoenerij.
De messenlegger stamt uit de tijd dat iedereen zijn eigen mes op zak had en als je bij familie of in een herberg at, dan gebruikte je  dat eigen mes; er werden geen messen gedekt! Wel lag naast je bord een messenlegger en bij gebrek hiervan legde je het foedraal van je mes dwars naast je bord.
De functie van de messenlegger was niet om het tafelkleed voor vlekken te behoeden, maar om te voorkomen dat het puntige mes een gat in het tafelkleed zou steken.
't Is minder een blogje, maar een weetje!