Craquelé

Het is inmiddels acht jaren geleden dat ik de luiken van de bibliotheek heb geschilderd.

Een heel werk, afbranden, schuren, gronden en plamuren, schuren, gronden, schuren en aflakken.

Inmiddels heeft de zon z'n sporen weer achtergelaten.

Craquelé.

Een prachtig woord en ook prachtig om te zien.

Glaswerk, schilderijen, maar vooral mensen die een beetje craquelures hebben winnen vaak aan schoonheid.

Gisteren bladerde ik door de laatste Vogue.

Prachtige mensen in nog mooiere kleren, behangen met onbetaalbare juwelen, damestasjes voor de prijs van twintig gevulde hutkoffers en nergens een craquelure.

Voor wie is zo'n blad, wie wordt gelukkig van al dat moois?

Ik wandel naar de bakker en groet en word begroet.

Bonjour Etienne (88 jr.).

Ça va Robert (92 jr.)?

Salut Babé (84 jr.).

Hé Daniel (85 jr.).

Allemaal getekend door de tijd.

Bij mijzelf herken ik ook een toename van barstjes en ik voel mij telkens een beetje dichter bij mijn dorpsgenoten.

Wat zouden zij van de Vogue gevonden hebben?

Connerie!