Zin

Het mechanisch wereldbeeld van Isaac Newton zorgt er al driehonderd jaar voor dat de westerse mens is vervreemd van het begrip zin.

Als het universum een uurwerk van Newton is en de mens een microbe van het toeval dan is het begrip zin niets anders dan een pijnlijk detail.
En in een dergelijk universum is een biologische microbe, zoals ik, volkomen te verwaarlozen. Het uurwerk tikt zonder mij verder. Het loopt wellicht nog beter.
Maar tegenwoordig weten we dat Newton slechts de oppervlakte van de werkelijkheid licht heeft beroerd. Het universum is geen onveranderlijke machine; het is een hart.
Een levend hart dat uitzet en weer samentrekt, dat oneindig groeit, waarna het onverklaarbaar krimpt.
En zoals alle harten zit het vol geheimen en mysteries, vraagstukken, avonturen en verandering.
Slechts één ding is onveranderlijk: de hoeveelheid massa en energie.
Wat ooit heeft bestaan, blijft eeuwig bestaan, ook al is het in een nieuwe en andere vorm.
Ieder deeltje in mijn lichaam is dus net zo eeuwig als het wereldruim.
Maar het unieke van juist deze hoop deeltjes is dat hij weet dat hij bestaat.
Ik heb een bewustzijn.
Ik ben ervan overtuigd dat de zin juist daarin verborgen ligt, in het bewustzijn.
Ik weet niets van de vorm en niets van de inhoud ervan - of zin een vergelijking is of een gedicht, een lied of een sprookje - maar ik weet dat zin bestaat ..... ergens.