Een van de gevolgen van digitale fotografie is het enorme fotoarchief dat in de loop der tijd ontstaat. In het analoge tijdperk nam ik van tijd tot tijd de moeite om eens door mijn negatiefalbums te bladeren op zoek naar negatieven waarvan ik vond dat ze voor uitvergroten in aanmerking kwamen.
Dan begon de arbeid van het klaarmaken en -zetten van de ontwikkelaar, spoel- en fixeerbaden. Met een paar foto's kon ik zomaar een hele avond druk zijn.
Vanaf mijn twaalfde ontwikkelde ik mijn negatieven zelf en afdrukken deed ik op een zelfgemaakte afdrukkast.
Nu beschik ik over een enorm uitdijend archief van digitale opnames. En het gebeurt nog maar zelden dat ik doelloos door de foto's dwaal. Vandaag was ik op zoek naar een speciale foto en al dwalend kwam ik de foto's uit Belarus tegen.
Deze kinderen waren op het moment van de opname nog nooit eerder gefotografeerd en dat is aan de foto een beetje af te lezen. Helaas kon ik geen foto maken toen zij zichzelf op het digitale scherm terugzagen! Ik hoop dat ze ooit door te googelen deze site vinden en zichzelf toch nog terug kunnen zien en zich voorstelden aan de camara.
Wat zag ik, waar dacht ik aan, wat heeft mij geraakt, vermaakt, geïrriteerd of gefrustreerd?
Soms wil ik dit delen met een toevallige lezer, maar meestal zal het iets zijn dat ik zelf niet wil vergeten en dus wil verwoorden of verbeelden. Wie schrijft, die blijft!
In 1948 als bergbewoner geboren op de helling van de Waterberg.
Vervolgens dertig jaar gewoond op de Ugchelse Berg.
Nu woon ik met mevrouw L. in de Minervois met een blik op de Canigou.
Het kan verkeren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten