Kennelijk kwamen we allebei op hetzelfde moment op dezelfde gedachte, want ook de jongen naast mij begon ineens terug te hollen in de richting van het gebouwtje . Hoewel mijn linker been behoorlijk pijn deed, kon ik hem voor blijven. Onderweg gooide ik, om mijn snelheid te behouden, mijn tas van mij af en hijgend viel ik door de deuren het gebouw in. Daarbinnen moest ik even rondkijken waar ik was, want waar het podium had gestaan was nu een balie waar snuisterijen werden verkocht, in niets leek de ruimte op de kekke zaal waar ik zoëven had gestaan, het leek nu veel meer op een bazar. Gehaast keek ik over de toonbank en net toen een kleine oosters aandoende dame vanachter de toonbank vroeg of zij mij behulpzaan kon zijn zag ik de lp in een zwarte hoes liggen, het cellofaan zat er nog om. Verheugd pakte ik hem. "Oh, zocht u dat", zei de dame, "mag ik vragen, wat het eigenlijk voorstelt?" "De nieuwe lp van Dylan!" Ik had mijn woorden nog niet uitgesproken of ze deed met een hebberige grimas een uitval naar mijn juist verworven bezit. Hierbij scheurde de hoes en met mijn rechterhand duwde ik haar naar achteren waardoor ze uit haar evenwicht geraakte en weinig charmant in een stoel plofte.
"Normaal gesproken zou ik een boksbeugel in je bek hebben geplant, maar ik ben nu in een jofele stemming!" en vrolijk wandelde ik met mijn juist verworven schat tegen mijn borst geklemd naar buiten. "Ik help wel mee zoeken naar je tas", riep de jongen die met mij mee was gerend. "Wat een vriendelijkheid, mijn dag kan niet meer stuk", flitste door mijn hoofd.
Ik wordt wakker met deze droom levendig voor mijn ogen. Nog vele malen ben ik vandaag in de lach geschoten toen ik eraan terugdacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten