Omhoog

Vanmiddag met Sanne en David begonnen aan de klim naar de top van de Canigou. We zouden vanaf 1.000 meter hoogte beginnen, want dan blijft er nog een sportief stuk te klimmen over. Immers als je lager begint is het meer lengte dan hoogte. We zijn dus na het middageten naar Los Masos gereden en daar de auto gestald. Met moeite kon ik S. & D. nog een uurtje beneden houden, want zij wilden direct al omhoog, het was nog bijna 30°C in de schaduw. Dus een beetje vlindertjes gekeken (grote vuurvlinder), kopje thee gedronken en in het gras gelegen. Ongeduld was de drijfveer om naar mijn mening te vroeg te vertrekken. Omkleden, rugzakken controleren, schoenen aan, alles op en om en dan de eerste stappen de berg op. De Canigou is voor de Catalanen hun Heilige Berg. Op de top tref je dan ook veel meer Spanjaarden aan dan Fransen. Aanstaande zondag wordt er door Catalanen een of andere overwinning gevierd en dat gaat bovenop deze berg gebeuren; dat wordt dus dringen, maar vandaag is het rustig.
Het tempo is direct al behoorlijk, ondanks de hitte en na zeven uur komen we bij Abri du Pinatell waar we zullen overnachten. Tot mijn verrassing is de oude hut totaal verdwenen en vervangen door een prachtig nieuw hutje. De oude hut is volledig in stukjes gezaagd en zal ons nog een flink kampvuur opleveren. Ik verwachtte niemand aan te treffen, maar bij binnenkomst trof ik mevrouw Grinche aan, een vrouw van een jaar of veertig. Piercinkje door de wenkbrauw, rattenkopje en druk bezig haar nagels te knippen, kennelijk behoorlijk nodig want de stukken vlogen mij om de oren. Nooit trof ik zo'n sjagerijnige pot aan. We hebben er verder ook geen woord mee gewisseld en haar totaal genegeerd, heel raar als je met z'n vieren een kleine ruimte moet delen.Buiten maakten we een kampvuur en bereidden ons avondmaal. De tempratuur viel al snel naar 10°C terug en dicht om het vuur droogden we onze bezwete kleren. Dus om negen uur lagen we allemaal in de kooi. Deze keer had ik mijn warmste slaapzak meegenomen want alle keren dat ik hier sliep had ik het verschrikkelijk koud. Nu in deze perfect geïsoleerde hut had ik de slaapzak zelfs niet nodig want de hele nacht bleef het vrij warm binnen.
Wat mij verbaasd heeft is hoe deze hut is neergezet. Er is door mijn Franse collega's kennelijk de opdracht gegeven om een hut te bouwen, met in het bestek ook een water-, vuur- en picknickplaats en precies zo is het uitgevoerd. Alles wat een hut perfect maakt ontbrak of was fout uitgevoerd. De aanvoer van water was groter dan de afvoer met als gevolg dat het water onder het vuur doorstroomde. Bij de britsen geen plankje of haakje waar je een bril of horloge kon stallen. Voor de hut geen bank om makkelijk je schoenen aan- of uit te trekken. Rondom de hut was niets geëgaliseerd en het was raadsel was waar je je afval moest achterlaten.
Le Forêt National werkt dus ook behoorlijk met de Franse slag!