Over de top

Door om vijf uur op te staan kwam een einde aan een behoorlijk doorwaakte nacht. In het donker de spullen bij elkaar gegrabbeld en buiten onze bagage in orde gebracht en op pad. Direct bij vertrek hadden we al te maken met hindernissen, ontwortelde bomen versperden ons pad. Binnen een half uur kleurde de berg boven ons rood en snel kwam het licht naar beneden en hadden we weer de zon, die de hele verdere dag bij ons zou blijven. Het ontbijt gebruikten we op Ras del Pral Cabrera, een rotsblok op 1.740m dat mij nu voor de vierde maal als tafel diende. Na de thee en een broodje overlegden wij hoe het verder moest. David had een blessure in zijn lies. Kennelijk heeft hij gisteren iets verrekt en gedurende de nacht heeft zich dat niet hersteld. Dit hield in dat het alleen maar erger zou worden, maar het was natuurlijk ongewis in welk tempo dat zou gaan en waar zijn pijngrens lag. David wilde niet opgeven. Op mijn voorstel verstopten we de rugzakken van Sanne en David samen met een deel van mijn bagage. Wat we verder op deze dag nodig zouden hebben ging in mijn rugzak, op mijn rug.
Over blessures gesproken. Na mijn hamstring en knieoperatie was ik benieuwd hoe mijn lichaam zou antwoorden op wat ik ervan vroeg. Louter gehoorzaamheid, alles draaide als vanouds en er ontstond bij mij weer die oude "loophonger".
De volgende zevenhonderd meter klimmen via een Bis van de GR10 bleek zwaar voor David en vroeg misschien wel meer dan hij kon geven. Op 2400 meter hadden we weer zo'n "point of no return". We konden David op 600m onder de top achterlaten bij het Chalet del Cortalets. Echter hij bleef volhouden dat hij mee naar boven wilde. Ik trakteerde hem nog op een omweggetje, want de klim naar de Crête de Barbet was slecht aangegeven.Het werd een moeilijke en langdurige klim. De zon brandde nu ook gemeen, maar gelukkig was er wat wind en steeg de temperatuur op deze hoogte maar langzaam. Met behulp van zijn doorzettingsvermogen en stokken kwamen we rond de middag op de 2591m hoge Porteille de Valmanya. Dit hoogtepunt werd voor David een dieptepunt. De klim van daaraf naar de Canigou begint met een fikse afdaling. Je verliest 200 meter hoogte die je er dus weer bij moet klimmen. David wilde van de route af, om af te dalen naar Vernet-les-Bains. Dat kon ik niet toelaten het was een te lange afstand over een mij onbekende route. Nu was het erop of eronder. Het kon niet anders dan via de top naar Cortalets. Daar zouden we David op een taxi naar beneden zetten was ons plan.De klim naar de top is de laatste honderd meter een echte klim. Plaatselijk is de wand recht omhoog en komt het aan op vertikale techniek. Het was pijnlijk om te zien hoeveel pijn David moest trotseren om deze hindernis te nemen. Ik vind dit altijd het leukste stukje van de tocht en neem het dan als een piece of cake. Nu was dat anders en bekeek ik de route door zijn ogen en zag de vele lastige passages. Maar met de wetenschap dat nooit iemand op de berg blijft, maar er altijd weer afkomt, zijn we bovenop de top (2784m) gekomen!Het zicht was voor het tijdstip van half twee nog prima. Lang hebben we genoten van het prachtige panorama, foto's gemaakt en ons laten fotograferen.
Uiteindelijk komt dan toch de afdaling. Ik heb het daar niet zo op. Tenen en knieën krijgen het dan altijd behoorlijk te verduren. Daarbij gaat de afdaling eigenlijk over een groot puinveld en dat is lastig lopen. In Cortalets bleek dat ons plan David hier achter te laten ook uitgevoerd moest worden. De waard van het chalet was zeer behulpzaam en zo kreeg ik een taxibedrijf uit Vernet-les-Bains aan de lijn. Zij zouden David om half negen komen halen en drongen er op aan dat hij dus op dat tijdstip voor de deur van het chalet moest zijn. Later zou blijken dat dit een loze afspraak was, want ze zijn nooit komen opdraven. Na wat gedronken te hebben begonnen Sanne en ik aan de afdaling naar Los Masos. Nadat we zes kilometer verder en 400m lager de rugzakken terugvonden, zochten we naar onze laatste afdaling naar Los Masos. Dat vroeg enige tijd, want ik was hier al vaker verdwaald en wist hoeveel extra tijd dat toen kostte. Ondertussen meldde zich onverwacht mijn linkerknie met een vlammende pijn, dat zou nog een leuke afdaling kunnen worden! Terwijl we zochten passeerde een taxi, afkomstig van Cortalets. Ik vroeg de chauffeur of hij de insteek naar beneden kende. Hij nodigde ons uit om in te stappen, hij kwam immers in Los Masos en zijn twee Duitse passagiers betaalden de rit. Ik hield hem de kaart voor zijn neus en vroeg hem of het wel dezelfde lokatie betrof. Hij zag het niet duidelijk want hij miste zijn bril, maar het kwam allemaal goed, zei hij.
Het wordt nu tijd om een lang verhaal (en een lange afstand) korter te maken. Sanne en ik werden gedropt bij Los Masos, maar dan wel vele kilometers van Los Masos,waar onze auto stond. Met behulp van vriendelijk dorpsbewoners hadden we tien minuten later een taxi, waardoor dit probleem was op gelost. Nu begonnen telefoontjes van het thuisfront binnen te komen, waardoor we op de hoogte werden gebracht dat David vast zat op de Canigou; de taxi was nooit komen opdagen waardoor we aan de lange klim via de autoroute noor boven moesten beginnen. Het was donker toen we boven kwamen en ons slachtoffer konden oppikken. Van de spectaculaire uitzichten heeft hij niets kunnen zien, maar daar stond wellicht ook zijn hoofd niet naar.
Uiteindelijk zijn we allemaal om half twee 's nachts thuisgekomen en na het eten door de alcohol lichtelijk verdoofd gaan slapen.
Wat leerde ik van deze dag? Doordat ik op Ras del Pral Cabrera niet het besluit nam om gezamenlijk de tocht af te breken en af te dalen naar de auto, veroorzaakte ik al de tegenslagen die we de verdere dag moesten overwinnen, echter hierdoor kon David zichzelf en ons laten zien dat hij op grote hoogte nog boven zichzelf kon uitstijgen!