De Brem

Als ik mijn herinneringen overdenk vraag ik mij wel eens af welke ontstaan zijn uit een eigen beleving of waarneming en welke ik mij heb eigen gemaakt door verhalen over mij door mijn ouders of broers.
De volgende herinnering kan mij echter niet aangepraat zijn en staat als gegrift in mijn geheugen.
Wanneer zal het geweest zijn?
Ik denk ergens in juni, of misschien wel juli.
Het zal wel juli zijn geweest, juli 1960 of ´61 omstreeks vijf uur, misschien iets later.
Het tijdstip weet ik dus niet zo precies, maar de plaats des te beter: 52º00'20.75"NB, 5º54'47.01"OL. Wat nu een speelbos zou heten, heette toen "De brem", een onbebouwd gebleven grond tussen de Diepenbrocklaan en de Bernardzweerslaan.
Ik had er gespeeld met jongens en meisjes uit de buurt.
Ik ken deze kinderen zolang ik leef. Niet verhuisd en bijna geen verhuizingen om mij heen.
Het is etenstijd en alle vriendjes en vriendinnetjes zijn al naar huis gegaan.
Moe en bezweet ik sta op het hoogste punt in “De Brem”.
Vanaf hier overzie ik het hele terrein.
Mijn hart komt tot rust, mijn ademhaling wordt langzamer.
Ik moet ook naar huis, moeder zal wel ongerust worden.
Ik blijf staan en luister naar de stilte.
Ik kijk neer het westen, naar een bleke zomerzon.
In mij voel ik langzaam een enorme leegte ontstaan en tranen vullen mijn ogen.
Nooit eerder heb ik mij zo vreemd gevoeld, zo alleen, zo veranderd.
Ik besef dat alles anders zal worden, een andere school, andere kinderen.
Ik voel dat de beginnende sexualiteit de omgang met de buurtkinderen anders maakt.
Ik verwacht dat er zorgen in mijn leven zullen komen.
Ik overzie niet alleen het hele terrein, maar ook de hele wereld en het leven, niet beseffend hoe klein dit nog is.
Nooit zal deze dag zich herhalen, nooit zal dit kleine leven zich herhalen, niet langer zal mijn wereld zo klein blijven.
De zorgeloosheid van mijn jeugd heeft definitief een einde genomen.
Ik spring vooruit de heuvel af en hol naar huis.
Het is over!