In de Meent broedt practisch elk jaar een buizerdpaar. Ook dit jaar was dat het geval en vier jongen zijn uitgevlogen. Vorige week leek het wel of er een club kraaien boven de Meent vloog en het bedelend geroep van een jonge buizerd trok direct mijn aandacht. Steeds keerden de zes buizerden terug naar de dode populieren waar een jong wa achtergebleven. Toen ze tezamen opvlogen werd ineens de reden voor deze samenscholing duidelijk. Een jong had een lange tak aan haar poot. Ik stel mij voor dat in het nestmateriaal een draad heeft gezeten die tijdens de nestperiode de tak en de jonge buizerd heeft verbonden. Het jong nam, zittend op een tak geen pogingen om zich met zijn snavel van het hout te bevrijden, ook was zij kleiner dan de overige jongen. Voor zichzelf zorgen is met zo'n obstakel onmogelijk en trouw bleef haar familie bij dit jong. Hoe lang zal zij nog gevoerd worden? Ik heb de groep daarna niet meer terug gezien.Ik moest denken aan Darwin's Survival of the fittest, maar dat heeft er feitelijk iets mee te maken, dit is immers domme pech!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten