Meestal reizen we via Duitsland naar Zuid-Frankrijk. Voor de verandering toch maar eens de rechte lijn naar het zuiden gevolgd, naar Maastricht via Eindhoven. Korter, via Venlo durfde ik niet, want die twee nieuwe Roertunnels schijnen nu al onder de bescherming van de monumentenwet te vallen, waardoor gebruik hiervan niet is toegestaan. Eindhoven is veranderd in een cultuurtechnisch museum. Rondom de stad een opeenhoping van viaducten in aanbouw, overal bulldozers, kranen, wegwerkers en zandauto's. Het maakt een beetje de indruk dat aan de ene kant een playmobielploeg bezig is en aan de andere kant de LEGO-mannetjes in de aanval zijn; enige struktuur is nog niet te ontdekken. Hotsend van file naar file bereikten we eindelijk de Belgische grens. Vanaf dat moment ging de reis weer als vanouds. Camiel Eurlings moet mij toch eens uitleggen waarom het onmogelijk is de reis Nijmegen-Maastricht niet sneller dan met het tempo van een bromfiets is te maken.
De aankomst na middernacht had nog een aardige verrassing in petto; de deur ging niet open. Het slot van de voordeur was zo weerbarstig dat het halve dorp op vrijdag bezig is geweest om de familie Clavel te helpen ons huis te openen. Dat dit niet gelukt is stond op onze deur vermeld.
Dan zelf ook even proberen; warempel, ze hadden gelijk, geen beweging in te krijgen.
Dan maar via de garage naar de keuken door met beitel en hamer de deur naar de keuken in haardhout te veranderen. Dit veroorzaakte nogal kabaal, dat op zijn beurt weer de nodige belangstellenden aantrok. Onze oppassers kwamen zich voor al dit ongemak verontschuldigen, hetgeen weer excuses van onze kant opriep.
Toch nog een Pastisje genomen als nightcap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten