1974

Dus in 1974 werkte jij in Zwitserland? Man, dat is een eeuwigheid geleden!
Ik schoot met zo'n vaart overeind dat ik bijna een glas wijn over mij heen gooide. Wat zullen we nou krijgen! dacht ik. Dat is helemaal niet lang geleden! In 1974 behaalde ik mijn diploma aan de Bosbouwschool, kocht ik een nieuwe Puch, stond Jesus Chris Superstar maandenlang op één en won Eddy Merx de Tour de France.
Ik besefte toen dat de opvatting over het verstrijken van de tijd zeer subjectief is.
Het mag dan waar zijn dat het feit, dat ik in de zomer van 1974 koeien aan het hoeden was op de Diablerets, in mijn ogen niet zo heel lang geleden is - eigenlijk niet langer dan een snelle blik over mijn schouder - maar er bestaan meer manieren om de jaren te tellen en bij enkele daarvan blijk dat 35 jaar een eeuwigheid kan zijn. In 1974 stortte bij Parijs een Turkse DC10 neer (346 doden) en had de sjah in Perzië nog de touwtjes in handen. John Lennon leefde nog en hetzelfde gold voor Elvis Presley, maar minder voor Brian Jones. De Volkswagen Kever werd verdrongen door de Polo, Abba behaalde met Waterloo een overwinning en Nixon verdween smadelijk van het toneel.
Ik had nog geen grijze haren en de broekband van dertig inch slobberde om mijn lijf.
Tijd is een rekbaar begrip en alles wat bestaat, kom je op een gegeven moment vanzelf tegen. Als je de bus neemt, denk je dat je maar een kort stukje hoeft te rijden - hoogstens naar het andere einde van de stad, verder niet - en dan opeens, jezus mina! Dan zit je halverwege het volgende continent.
Vind jij deze metafoor aan de naïve kant? Ik ook, maar wat maakt het uit: helemaal niets. In essentie is het raadsel van de tijd zo volmaakt, dat zelfs kinderlijke constateringen als die welke ik hierboven heb gedaan een vreemde, klaaglijke naklank hebben.
Eén ding is gedurende al die jaren niet veranderd - de voornaamste reden, veronderstel ik, waarom het mij soms toeschijnt dat er absoluut geen tijd is verstreken. Ik ben nog steeds met hetzelfde bezig: wandelen door mijn hoofd. Er is nog steeds aanzienlijk meer dan wat ik weet; het is nog steeds waar ik het meeste van houd. Begrijp me niet verkeerd - ik hou van mijn vrouw en kinderen, maar het is nog altijd een genoegen die vreemde zijwegen in mijn gedachten te zoeken en in te slaan, om te zien wat er woont en wat zich daar afspeelt en eventueel waarom. Van het vreemde gevoel dat dat opwekt hou ik nog steeds, evenals de verrukkelijke momenten wanneer de beelden helder worden en het mij lukt ze enigszins begrijpelijk te verwoorden!