In de familie van mevrouw L. had men daarin grote routine. Ik daarentegen kwam uit een gezin waarin je het eten niet in vijf minuten, maar in drie minuten probeerde te verorberen want dat werd opgevat als een compliment: dus hoe sneller eten, hoe beter.
Inmiddels ben ik behoorlijk afgericht en aangepast.
Vandaag vierden we de Tweede Kerstdag met Franse buurtgenoten.
Verschrikkelijk aardige mensen, maar wel zeer direct. De oudste tafelgenoot was vijfentachtig jaar en at voor de tweede keer van zijn leven bij "vreemden".
Het voorgerecht ging erin als koek, de haas was uit de kunst, dat je rode kool ook kon koken was volkomen nieuw voor hen, maar werd zeer smakelijk gevonden, de wijnen goed in balans met de gangen, de kazen waren juist gekozen en de appeltaart ging helemaal op.
Ik zat vijf uren aan tafel....m-o-e-i-t-e-l-o-o-s!
2 opmerkingen:
Zo te horen hebben jullie gastvijheid gaat doorstaan!
Ik lig in een deuk bij deze post.
Een reactie posten