Ik voel mij een beetje een verrader.
Raar is dat.
Dingen, gewone dingen die ik al zo lang bij mij heb in mijn leven, blijken over een persoonlijkheid te beschikken op het moment dat ik er afscheid van wil nemen. Het is alsof ik een kind in een weeshuis stop, of een hond in het bos achterlaat.......het zijn toch maar dingen?
Is dit een deel van een onderhuids materialisme of zouden meer mensen daar last van hebben?
6 opmerkingen:
Volgens filosofen en woordenboeken is Materialisme toch iets anders als je hechten aan levensbelangrijke dingen; warmte, liefde, voedsel, veiligheid en ga zo maar door. Die kachel is meer dan een kachel door de jaren dat dat 'ding' je een geborgen veilig gevoel gaf in de vorm van warmte. Warmte is meer dan alleen de omgevingstemperatuur aanpassen aan je fysieke behoefte. Het woord alleen al zegt zoveel meer, dus een ding dat die warmte verschaft al helemaal. Treur maar niet, de mensen die hem van je kopen zullen het misschien niet zo 1-2-3 ervaren, maar het effect van dit 'ding' zal hetzelfde zijn, je geeft het door met warmte!
(Moet gelijk denken aan het boekje over de natuurgeesten 'Deva's', dat geschreven is door de grondleggers van de Schotse commune Findhorn...)
Jammer dat wij straks geen schoorsteen hebben in ons nieuwe huis.......
Als je geen schoorsteen hebt.....ook geen Sinterklaas!
Dat is nou jammer......
Telt het afzuigsysteem??
Nee
Het programma Labyrint van de VPRO ging hier precies over gisteravond!
Je kan het vast op uitzending gemist nazien..
Een reactie posten