Zout in de pap

Ik zal het op een andere manier proberen uit te leggen.
Met deze zoutschep heeft mijn moeder altijd het zout afgemeten. Hoe het zout ook in het eten kwam, allereerst lag het op deze lepel.
Nadat mijn moeder overleed heb ik dit schepje meegenomen.
Soms als ik het weer eens zie, dan denk ik terug aan momenten dat zij het in haar hand hield.
Om mij dat te herinneren heb ik die lepel feitelijk niet nodig.
Ik houd van opruimen, niet teveel onnodige spullen meeslepen in je leven.
Er is echter iets dat mij ervan weerhoud om dit lepeltje weg te doen.
Als het geen vorm van materialisme is, moet ik het dan emotie noemen?
Ik kan er maar moeilijk een naam aan geven, maar het resultaat ervan is wel dat ik mijzelf opzadel met spullen waarvan ik lang geleden al afscheid had willen nemen!