Nieuwjaar

Uren, maanden, dagen, jaren
vliegen als een schaduw heen.
Kon ik ze maar bedaren,
Die wormen in m'n houten been!
Tja, er is alweer bijna een jaar voorbij. Feitelijk stelt de wisseling van een jaar niets voor. Het weer verandert niet, ik word er niet wakker van, het maakt mij niet rijker of armer.
Toch heeft het iets. Ik heb altijd een beetje het gevoel dat ik iets afsluit dat niet geheel perfect is en dat ik de kans heb om van het nieuwe jaar iets beters, mooiers te maken.
Laten we dat dan maar weer gaan proberen in 2009!
Morgen sluit ik de deur hier in Montouliers en dan vertrekken we voor een paar dagen naar de Elzas. Twee heerlijke weken heb ik hier beleefd. Leven in een dorp is toch iets aparts, met z'n kleine en grote drama's en vreugdes. Van beide zijn Gaby en ik weer deelgenoot geweest.
Allemaal een gelukkig nieuwjaar!

Witte Kerst

Geweldig.
Gisteren nog tot vijf uur buiten gezeten, waar het in de zon 21 graden werd....vandaag opgestaan met sneeuw!.
Het grappige is dat de Fransen zo verlangen naar een Witte Kerst, maar zij kennen slechts één Kerstdag. Dus nu zijn wij hier de enigen die een Witte Kerst beleven!

Kerstmenu 2008

Le Menu de Noël 2008\

-

Huîtres - Marennes d' Oléron

-

Côtelettes d'agneau grillées

Légumes variés

-

Glace mango - crème Chantilly

-

Café 

Friandises de Danemark

Les Vins:

-

Pacherenc du Vic Bilh Sec Laplace 2007

-

Voûlte Gasparets 2006

-

Saint Jean de Minervois

Kerstwens

Ik stel mij voor dat de komst van Jezus in de Synagoge, dit als een lopend vuurtje door de omgeving ging.
Misschien kwamen wel vele honderden mensen naar de tempel, om daar kennis te maken met die persoon en met zijn boodschap.
En Jezus kwam naar de tempel, maar hij zag de mensen niet en richtte zich niet tot hen.
Hij zag maar één iemand, een melaatse en naar die persoon ging hij heen, voor hem was hij gekomen, met hem had hij een afspraak.
Waarom negeerde Jezus de massa en keerde zich tot maar één persoon, tot die melaatse?
Wel, ook een melaatse moet zich aan iets vast kunnen houden en daarom Jezus zag enkel die ene persoon.
Binnen mijn blikveld zie ik uit naar mensen die ik helpen kan.
Over de horizon kijken lukt niet en dat geeft ook niet, want achter de horizon zijn mensen die hetzelfde doen. Helpen is, vind ik, een persoonlijke daad, die je in je eigen omgeving moet verrichten.
Met behulp van een chequeboek de nood ledigen aan de andere kant van de wereld, sust wellicht mijn geweten, maar daarmee negeer ik tegelijkertijd de kracht van de gemeenschap aldaar om zelf tot oplossingen te komen en het verblindt mij voor de nood in mijn eigen omgeving.
Als we allemaal een melaatse een helpende hand zouden bieden, zou dan het aardse paradijs geen werkelijkheid zijn?
Ik wens iedereen een heel gelukkig Kerstfeest!

Wereldwondertje

Al bijna vijftien jaar kennen wij Minerve en bezoeken het af en toe. Altijd lazen wij de verwijzing naar de Pont Naturel maar hebben nooit de moeite genomen om daarheen te wandelen. Nu wilden wij in Minerve gaan lunchen, doch het restaurant was gesloten. Na veertig jaar is Louis Patrick Evenou ermee gestopt, geen ramp, maar wel jammer. Dit gaf ons wel de gelegenheid om de wandeling door de rivierbedding te maken en onder de natuurlijke brug door te lopen. Toen we aan de andere zijde kwamen en ons omkeerden wachtte ons een surprise: wat een theater!

Schaduwzoen

Omdat vandaag de stookolie geleverd zou worden hadden we huisarrest. In alle vroegte druivenstokken opgehaald, thuis in stukken gezaagd en opgestapeld. De garage eens flink opgeruimd en een houtkacheltje opgeknapt. Net in de middag werd de olie geleverd, voor bijna de halve prijs als afgelopen zomer; de economische crisis heeft zo z'n voordelen!
Omdat het zo'n stralende dag was zijn we gaan wandelen op de vlakte van Argeliers. In de wijngaarden werd in t-shirts gesnoeid, windstil en een prachtige zon aan een heldere hemel. De hele dag was de Canigou bedriegelijk dichtbij.
Terugwandelend gaf de zon ons een schaduw met lange benen, een fenomeen dat Gaby nog niet kende!

Luieren

Een dag met een gouden randje. Prachtig zonnig, dus met de picknick naar zee. Heerlijk geluierd bij Gruissan. Met een wijntje onder de bomen, waar we zomers verdoofd worden door het geluid van de Cigales. Nu fladderde er een Atalanta voorbij, miertjes kwamen ook buiten kijken, Kuifleeuwerikken trippelden voorbij en in het water sjokten een paar Flamingo's. In de middag langs het strand gewandeld, maar vooral weer geluierd op een bankje in de zon. Voor ons was een Aalscholver zich aan het uitsloven met duikdemonstraties die hem enkel onze bewondering opleverde, maar geen enkel visje....een echte amateur!

Zonnewende

De kortste dag van het jaar was voor ons in Montouliers de warmste.
Vanmiddag heerlijk liggen zonnen langs een pad door de wijngaarden.
Zoemende vliegen, een hagedisje kwam kijken en Puttertjes, Kneuen en Keepjes zochten voedsel in het veld.
Wat zag ik tot mijn verbazing: de orchideeën staan al in de startblokken!

Vogelballet

Nu al een paar dagen komen er in de namiddag enorme vluchten spreeuwen een demonstratie van hun kunnen geven. Wat is dat toch voor een vreemde communicatie, zo vlak voor het slapen gaan? Soms is de lucht even verduisterd door de grote aantallen vogels die ineens de meest vreemde dansen boven ons dorp uitvoeren.

Dapper

Tijdens de picknick vlogen er nog libellen (Sympetrum fonscolombei) maar er bleek ook nog een sprinkhaan actief te zijn.
Geweldig dapper van zo'n Blauwvleugelsprinkhaan (Oerdipeda caerulescens) om maar te blijven rondhopsen!
Zulke insecten geven je meteen een zomers gevoel!

Baguette

Toen ik gisteren een baguette opsneed, veranderde het in een Paasbrood; merkwaardig zoiets in de Kersttijd!

Blogles

Mijn dochter maakte over dit blog eens een wijze opmerking die ik hier herhaal: hoe meer jouw blog ergens over gaat , hoe minder reacties er gegeven worden. Dan lijkt het wel of mensen bang zijn iets van zichzelf bloot te geven.
En zo is het maar net. Reacties roepen weer reacties op en voor je het weet kakelt weer iedereen, iedereen na.
Voor wie het weten wil staat het doel van mijn blog duidelijk in de kop omschreven. Hoe meer reacties hoe liever, maar altijd over de inhoud.
De rest is immers amateurpsychologie: een sombere gedachte zal wel uit een somber hoofd komen.
Maar beste lezer, zo simpel is de wereld niet en ik al helemaal niet!

Veranderingen

Lang heb ik Frankrijk gezien als een land met een zeer sociale samenleving.
Het revolutionaire ideaal liberté, egalité et fraternité lag hieraan mijns inziens ten grondslag.
Het drie klassensysteem maakte plaats voor twee klassen: de rijken en de niet rijken. In de dorpen was dit goed herkenbaar, overwegend sobere burgerwoningen en aan de rand van de bebouwing een ommuurd park met daarin een chateau, verscholen rijkdom.
's Zomers werd de burgerzin zichtbaar door het uitbundige cafébezoek en de partijtjes jeux de boules op het dorpsplein. Hier vonden ook regelmatig de gezamenlijke maaltijden plaats naar aanleiding van een of ander feest. Na het avondeten droegen de vrouwen een stoel naar buiten en zo veranderde de straat in een gezellige huiskamer.
Maar wat ik schets bestaat enkel nog in de films van Tati.
De komst van de televisie deed steeds meer mensen besluiten thuis te blijven: geen boules meer op het plein, geen stoeltjes meer op straat.
Met de televisie kwam ook het geld. Werd voorheen het geld uitgegeven aan directe levensbehoeftes, waaronder de maaltijd een belangrijke rol speelde, nu werd vooral de directe leefomgeving aangepakt. Als ideaal geldt een villaatje met daarbij een barbeque, een zwembad en een tennisbaan, dit alles omgeven door een hoge muur. De 2cv´s en de Renault 4´s zijn inmiddels vervangen door patserige 4x4´s.
Tegelijk zie ik dat de kleine restaurants, waar je een uitgebreide keuze had uit vele culinaire specialiteiten, in hoog tempo het veld hebben geruimd voor de Mc Donalds, de Quicks en de Flunches die maaltijden verschaffen op het niveau van gaarkeukens waarop de Fransen zich als hongerige wolven hebben gestort.
Ik heb soms de indruk dat de individualisering is doorgeslagen in egoïstisch, consumptief gedrag.
Maar ik moet mij ook afvragen of wat ik zie en beschrijf ook het werkelijke beeld betreft. Ik ben er zeker van dat dit niet zo is, immers alles is altijd in beweging en de constateringen die ik heb beschreven werden op soortgelijke wijze ook al gemaakt door Tacitus, Spinoza, Voltaire en mijn opa. Dus door mijn omgeving te observeren, observeer ik vooral mijzelf!

Lessen van Colijn

Als het aan dit kabinet ligt, dan zal de credietcris voorlopig nog wel even aanhouden. Zoals altijd in vergelijkbare situaties zijn het de liberalen en christelijke partijen die, of willen bezuinigen, of willen vasthouden aan een maximaal bestedingstekort van 2%. Onze overschotten zijn dus gigantisch en worden aangewend om te zorgen dat de op de pof levende Amerikanen hun gedrag niet hoeven te veranderen.
Nu maar hopen dat Bos niet in de voetstappen van Colijn gaat lopen en vasthoudt aan de idiote gouden standaard, maar eens flink gaat investeren in projecten die de werkloosheid zullen beteugelen, een bijdrage zullen gaan vormen voor een milieuvriendelijker en duurzamer samenleving en ook onze kinderen uitzicht bieden op een leefbare wereld!

Geloof

't Was ijzig koud, december Sinterklaas
en jouw verpakt vertrek was de surprise
waarmee je zei: "Ik wil geen dromer, dwaas!"

Jij kon niet voor de naakte onschuld kiezen
Je eiste meer van waarheid dan een kind
per dag aan spel en speelgoed kan verliezen

Ik schrijf ook geen gedicht dat ooit begint
of eindigt met vostrekte overgave:
jij ken de taalstrijd niet, haar schrikbewind

In beelden draag ik zwaartekracht ten grave
Mijn weemoed moet de man in mij te baas
met dromen die eertijds dit kind omgaven:
geloof in God, Klaas Vaak en Sinterklaas

Tosti

Ik vind veel dingen lekker, maar voor een tosti mag ik wakker gemaakt worden.
Vreemd hoe zoiets simpels, in menig eethuis als iets smerigs wordt uitgeserveerdL te koud, foute kaas, te lang geroosterd.
Daarom maar even vertellen: tweemaal (niet vers) casino, beleggen met oude kaas, daartussen een plak schouderham besmeerd met mosterd (wordt vaak vergeten). In de tostimachine één minuut roosteren, één minuut wachten en dan ruim twee minuten weer roosteren. Heerlijk met een gepocheerd ei erop (zondagmorgen!).

Ochtendgloren

Vanmorgen straalde de ochtendzon in de nevel boven de sneeuw. Drupgeluiden van de dooi en uit de verte het vrolijke gemopper van een raaf.
Het landschap is dan van een poëtische schoonheid en een camera mist het vermogen om naar een dichter te luisteren.

Sneeuwballorig

Urenlang door de media bang gemaakt voor de ontwrichting van de samenleving door komende sneeuwbuien. Viel dat even mee. Een blijere hond, tijdens de ochtendwandeling, kon ik mij niet voorstellen. Zelf werd ik ook sneeuwballorig.
Wat maken we dit nog maar weinig mee en dan ook nog zo kort!

Boerenrood

Boeren hebben, net zoals ik, voorkeur voor rode boerenzakdoeken.
Waarom zijn die zakdoeken rood?
Zouden boeren hun zakdoeken veel verliezen en helpt de rode kleur ze hun zakdoeken makkelijk terug te vinden?
Misschien om de politieke voorkeur te tonen? Dan zouden ze eerder oranjekleurig moeten zijn en de paar blauwe zakdoeken zijn dan geknipt voor de conservatieve boeren.
Een logische naam voor de rode zou dan ook knechtendoeken zijn.
Hoe dan ook, ik blijf mij verbazen dat er zoveel verschillende dessins voor de doeken bestaan, evenals zoveel verschillende maten.
Wat voor reden de boeren ook aangeven; in het duister van hun broekzak bewaren zij hun zakdoeken met zoveel verschillende frivole dessins. Het zijn het dus behoorlijk modieuze types!

Gelijkenis

Velen klagen erover, dat de woorden der wijzen altijd weer slechts gelijkenissen zijn, niet te gebruiken in het dagelijkse leven en dát alleen hebben wij.
Wanneer de wijze zegt: 'Ga naar de overzijde,' dan bedoelt hij niet dat je naar de overkant moet gaan, wat je in ieder geval nog zou kunnen doen, als het resultaat de moeite waard zou zijn, maar hij bedoelt ergens een legendarische overzijde, iets dat wij niet kennen, dat ook door hem niet nader aangeduid kan worden en dat ons hier in het geheel niet helpen kan. Al die gelijkenissen willen eigenlijk alleen maar zeggen, dat het ongrijpbare ongrijpbaar is en dat wisten wij al. Maar de dingen waarvoor wij ons de hele dag uitsloven, dat is iets anders. Toen zei iemand: 'Waarom verzetten jullie je? Als je de gelijkenissen zou volgen, dan zouden jullie zelf gelijkenissen zijn geworden en daardoor al bevrijd zijn van de dagelijkse zorg.'
Een ander zei: 'Ik wed dat dit ook een gelijkenis is.'
De eerste zei: 'Jij hebt gewonnen.'
De tweede zei: 'Maar helaas alleen in de gelijkenis.'
De eerste zei: 'Nee in werkelijkheid; in de gelijkenis heb je verloren.'

Geheugenchaos

Allerlei geheugenkaartjes en databankjes, harde schijven en usb-sticks zwerven door mijn huis, computers vullen hun schijven met fotobestanden, allerlei backups op cd-roms en dvd-schijfjes stapelen zich op. De chaos aan allerlei geheugens leidt bij mij tot een chaotisch geheugen.
Het ontneemt me mijn blik naar voren.
Er ontstaat een angst iets uit het verleden niet mee te nemen naar de toekomst; laat ik maar weer een nieuwe harde schijf kopen, dan geeft me dat weer een beetje rust.
Heerlijk waren de mapjes met negatieven, je pakte ze zo uit de schoenendoos. Zonder hulpmiddelen hield je een negatief tegen het licht, geen beeldscherm tussen mij en het geheugen van celluloid en ik werd vervuld met herinneringen.

Bladval

Praktisch alle bladeren zijn gevallen. De regen en wind van de afgelopen dagen zorgden voor kale berken, eiken en beuken.
Toch zie je nog bladeren aan de kleine bomen; beukjes houden hun blad tot in de lente en de eikjes dragen nu nog groen loof.
Zouden jonge bomen de bladval nog moeten leren, zijn ze daar nog te dom voor?

Eerste Wereldoorlog

In de Eerste Wereldoorlog verloren meer dan 35 miljoen militairen hun leven. Echter veel meer mannen overleefden de oorlog en zelfs heden zijn nog enkelen in leven.
Vreemd als je in 1896 bent geboren, meevecht in de oorlog en er levend terugkeert. Je gaat onder in de anonimiteit van de gemeenschap en leeft het uitgestelde leven. Maar met het verstrijken van de jaren neemt het aantal veteranen af. Hoe meer er dood zijn, des te gevierder word je dan. Uiteindelijk leven er nog maar een paar en kom je in rolstoel, bij elke herdenking opdraven.
Met het overlijden van al die veteranen zijn ook de gruwelijkheden van de oorlog uit ons straatbeeld verdwenen. Nu staat ons esthetisch gevoel dat ook niet meer toe.
"Wie niet oogt, mag niet gezien worden!"
Van de EG mogen pokdalige appels inmiddels weer in de schappen, maar voor pokdalige mensen rest de complete make over!

November

Even komt Joep tot leven

 

Nadat Joep dood was gegaan heb ik mij suf gezocht naar de laatste foto's die ik van hem had genomen.
Zoals elke dag wandelde hij met mij mee als ik Tanna uitliet wanneer ik thuiskwam. Op 26 augustus heb ik toen plaatjes van hem gemaakt. Ik was in de vaste veronderstelling dat ik die foto's gewist had, immers ik kon ze nergens meer vinden.
Doch zojuist, na mijn pc volledig op foto's te hebben gescand, kwam Joep weer even tot leven!

Mollenoorlog

Ik kan mij natuurlijk verschuilen achter de gedachte dat niet ik, maar dat de mollen de strijdbijl hebben opgegraven. Hoe dan ook, ik heb hem opgepakt en vanmorgen was nummer twee dus aan de beurt. Ook nu liet de natuur weer op de meest krachtige manier van zich horen: Wild zwijn in de tuin!

Mollenhumor

Direct nadat ik de mol had gevangen ontstond er een flinke molshoop op de stoep van de voordeur. Kennelijk bedoeld als humor of als oorlogsverklaring!

Mol

Ik ben niet zo'n goede mollenvanger, uitzonderingen daargelaten.
Vorig jaar dreigde mijn huis te verzakken door de vele mollenactiviteit. Met slechts één val ving ik binnen een week 12 mollen.
Hoe ik ook voorstander ben van leven en laten leven dreigde dit jaar weer zo'n ramp. De stoeptegels omhoog, het terras in wanorde, slaplanten vlogen bijna door de lucht: dit vroeg om ingrijpen.
Met mijn ervaring en de val van vorig jaar ben ik de strijd aangegaan. Dagen, weken, maanden van plaatsen enopnieuw plaatsen van de val, maar geen mol gevangen, tot hedenmorgen en wat voor een mol!
Het beest is zo dik dat hij wel bijna vierkant lijkt. Ik hoop nu maar dat alles door deze dikzak is veroorzaakt!

Op leven en dood

Lopend door een herfstig bos met vallende bladeren om mij heen bekruipen mij herfstige gedachten.
Als je bang bent voor de dood, betekent dat dan dat je extra van het leven houdt?
En als je de dood niet vreest, wordt daardoor het leven minder van belang?
Mij valt vaak op dat mensen die angstig zijn voor de dood, hierdoor minder leven.
En mensen die de dood niet ontkennen meer het werkelijke leven zoeken en het vaak ook vinden.
Elk blad dat valt kan niet weten dat naast het litteken dat hij achterlaat, reeds de nieuwe knop is gegroeid voor het volgende blad in volgende jaar.
Elk blad dat valt geeft het schaarse zonlicht kans om ongehinderd op de aarde te schijnen.
Elk blad helpt mee de wereld te voeden.

Dagboekerig

Vandaag een heerlijke stranddag.
Een flinke wandeling naar de zoutpompen gemaakt en meerdere malen gezwommen. Het zeewater is nog steeds zomers. Ik zie tegen de terugreis van 1300km op. Niet vanwege de autoreis, maar om wat ik achterlaat.....kinderachtig.
Morgen begint voor ons dus de thuisreis en voor de Fransen de herfstvakantie.
De weersvoorspelling voorziet mooi weer! Overal zie je chrysanten te koop voor Toussaint (Allerheiligen); die zullen dus wel snel verdorren!

Morgenstond

Om deze foto van Montouliers te maken ben ik vroeg m'n bed uitgegaan. Hoewel de opname maar 30 seconden duurde, was ik lang bezig met het instellen van het fototoestel. Zonder lamp in het donker blijken de vertrouwde knopjes ineens op heel andere plaatsen te zitten en van functie veranderd!

Gouden randje

Vandaag bevond ik mij op de grens van twee weersystemen. Door je een kilometer te verplaatsen was je of in de regen, of in de zon. Een gemakkelijke keus.
In de Hautes-Corbières een heerlijke dag beleefd. Nieuwe plekken bezocht en intens genoten van de zonnige dag. De Blauwvleugelsprinkhaan (Oedipoda caerulescens) vloog nog rond, maar was al zo vermoeid dat hij zich liet vangen. Enkel tijdens zijn vliegen zie je even het blauw van zijn vleugels, maar in je hand is er niets meer van te zien.
Aan het einde van de dag toonde de Pic du Canigou zich op z'n mooist.

Wijngaard

Af en toe kom ik een wijngaard tegen die niet is geoogst.
Dat is prettig, omdat dat nu een oogst voor mij oplevert.
Maar het geeft ook te denken.
Is deze wijngaard vergeten, of is hij niet goed genoeg?
Is de eigenaar ziek geweest of wellicht overleden of is de oogstmachine stuk gegaan?
Ik proef de druiven: in elk geval zijn ze niet zuur!

Verjaardag

Vandaag is Suzanne dus jarig.
Weer waren we op La Nouvelle, zoals gezegd met z'n tweetjes (& Tanna).
Nu geen champagne, maar met een prima rosé.
Een heerlijke warme en sentimentele dag.
We kregen zowaar te maken met vloed, iets dat wij eigenlijk niet kennen van de Middellandse Zee.
Kijkend naar de foto vraag ik mij af op hoeveel foto's ik wel niet sta met een glas of fles in mijn hand.... een zorgelijke ontwikkeling!

La Nouvelle

Zevenentwintig jaar geleden gingen we naar het ziekenhuis in Arnhem voor de geboorte van Sanne. Het werd werkelijk een hele bevalling en na drie uur in de ochtend van de eenentwintigste oktober werd ons dochtertje een nieuwe wereldburger. Tien jaar geleden vierden wij op het strand van La Nouvelle samen haar verjaardag, een onvergetelijke dag! Vandaag tien jaar (minus één dag) later is het weer zo'n prachtige dag op het zelfde strand. Met z'n tweetjes hebben we ervan genoten en dachten aan ons dochtertje, 2.000km verderop in Denemarken.

Beetje lente

Vanmorgen op de wandeling met Tanna zag ik nog behoorlijk wat vlinders vliegen. Behalve de gebruikelijke vlinders, zoal Citroentje en Klein geaderd witje, zag ik de Zuidelijke luzernevlinder en de Argugvlinder (foto's). Dan ga je direct denken: wat bloeit er nog? Dus toen even alle bloemen gekiekt die ik onderweg tegenkwam. Het waren slechts een tiental soorten, maar wel in behoorlijke aantallen. Onder andere Malve, Bezemkruiskruid en Kleverige alant. Het uitbundigst bloeit alweer de Rozemarijn.

Opnieuw thuis

Toen ik afgelopen zomer Montouliers verliet omdat de zomervakantie er weer op zat, ging ik ervan uit dat we hier pas in de kersttijd zouden terugkeren. Toch zijn we er weer. De lange reis van 1300km viel mee deze keer en vanmorgen werden we wakker in een doodstil dorp. Na de ochtendwandeling in de heerlijke zonneschijn en zonder die eeuwige Hollandse dauw, waar ik zo'n hekel aan heb, nam Tanna bezit van het dorpsplein alsof ze niet weg is geweest. De wijnvoorraad is inmiddels aangevuld en de oogst van dit jaar uitgebreid besproken. Met de buurt zijn de nieuwtjes uitgewisseld en de roddelarijen bereiken een kookpunt. Altijd maar nieuwe ontwikkelingen, waarvan er helaas een aantal niet ten goede zijn. Enfin, alles verandert,dus waarom zou Montouliers een uitzondering zijn. De dorpskapper van vierennegentig is naar het bejaardenhuis verhuisd omdat hem de avonden te stil werden. De oude school wordt ernstig gerenoveerd. Het ontbreken van de benodigde vergunningen weerhoudt de eigenaar niet om voortvarend aan de slag te gaan. Een recente weduwnaar had binnen een half jaar een vriendin. Dit alles is weer stof voor de nodige achterklap van de dorpelingen. De economische ellende is hier totaal afwezig.

Nachtschilderen

Naar aanleiding van een krantenartikeltje in NRC over het nachtschilderen door Van Gogh kwam ik terecht op de site van het Museum of Modern Art in New York. Terwijl ik door de virtuele tentoonstelling wandelde kwam ook het schilderij van Eugène Boch voorbij.
Ik zag ineens mijn broer en ik werd niet alleen getroffen door de sterke gelijkenis van dit portret met hem, maar ik zag nu ook dat mijn broer zelf aan deze gelijkenis heeft gewerkt.
In februari 2009 komt deze tentoonstelling naar het Van Goghmuseum in Amsterdam!

Kraanvogels

Kraanvogels zijn mooi wellicht, maar mooier vind ik hun geluid!

Joep

Het is iets meer dan zeventien jaar geleden dat ik mijn eerste paard wegbracht naar Over-Asselt om hem daar in een reservaat van Staatsbosbeheer van z'n pensioen te laten genieten. De terugweg heb ik toen niet alleen afgelegd, want ik had een kitten meegekregen. Het kleine poesje groeide uit tot onze Joep en heeft dus een halve mensengeneratie met ons meebeleefd.
Vanmorgen vond ik hem, opgerold naast de verwarming, net zoals ik hem vorige week nog heb gefotografeerd, op zijn vertrouwde plekje, maar deze keer werd hij niet wakker van mij.
Aan alles komt een einde, dus ook aan een kat. Raar hoe zo'n klein beestje zo'n grote leegte achterlaat.
Dag lieve Joep van ons allen, ze zeggen dat er vele kattenhemels zijn, dus is er in de zevende hemel vast een warm en zonnig plekje voor jou!

Taalgebruik

Brokstukjes van Steve Fossett's vliegtuigje, spullen en lichaam worden momenteel bijeen gesprokkeld in de wildernis van Californië.
Dit is uiteraard nieuws, vooral het gegeven dat het grootste deel van Fossett is opgegeten.
Vreemd, terwijl steeds gesproken wordt over taalverruwing valt mij telkens het tegenovergestelde op: taalpolijsting!
Fossett is niet opgegeten, er wonen immers geen kannibalen in Californië, maar hij is verslonden of opgevreten. Overigens zou Fossett genoten hebben van de publiciteit die nu is ontstaan want daar leefde hij voor, maar het zou een beetje cru zijn te beweren dat hij er ook voor stierf.

Autumnspring

Tussen de herfstige buien door laat de zon zich gelukkig nog zien.
Dat is mooi, want voor ons eerste lammetje is de zonnewarmte meer dan welkom.

Mijn kerk

Gisterenavond was ik uitgenodigd om in een klein comité mee te denken over de toekomst van onze kerk, vooral op missionair gebied.
Gevraagd werd wat voor rol de kerk zou moeten spelen binnen de maatschappij. "Rechtvaardig en oprecht en eerlijk, spiegel voorhouden, sociaal bewogen, zwakkeren helpen", waren de woorden die hierna klonken.
Ik vroeg mij hoe een kerk, die niet in deze tijd staat, deel kan nemen aan het maatschappelijk debat. Zit de maatschappij op zo'n kerk te wachten? Immers in welke mate is de kerk gericht op de Middeleeuwen of de Reformatie of de Verlichting en niet gericht op haar christelijke oorsprong en in welke mate concentreert zij zich op de huidige taken?
Ik vroeg mij af hoe een kerk, die zich van stereotype beelden van de vrouw bedient en vastgelegde rollen voor de geslachten voorschrijft, een kerk kan zijn van partnerschap, die ambt en charisma samenvoegt en vrouwen in alle kerkelijke ambten toelaat.
Ik vroeg mij af, hoe een kerk die eng confessionalistisch gericht is en toegeeft aan confessionalistische exclusiviteit, aan arrogantie van het ambt en aan afwijking van de gemeenschap, een open oecumenische kerk kan worden. Een kerk die de oecumene naar binnen toe praktiseert en eindelijk op veel oecumenische woorden ook oecumenische daden laat volgen, zoals erkenning van ambten, afschaffing van alle excommunicaties en die een volledig eucharistische gemeenschap nastreeft.
Ik vroeg mij af, hoe een eurocentrische kerk, die zich de exclusiviteit van de christelijke aanspraken heeft toegeëigend en een Romeins imperialisme vertegenwoordigt, een tolerante kerk kan worden die respect heeft voor de waarheid die altijd groter is en daarom ook probeert te leren van andere godsdiensten en die aan de nationale, regionale en lokale kerken een aanzienlijke autonomie toestaat.
Mij dit alles afvragende kom ik tot de gevolgtrekking dat de kerk niet anders verdient dan de weg te vervolgen die zij reeds vele jaren gaat: de weg naar een steeds kleinere geloofsgemeenschap. Kerk na kerk zal gesloten worden.
Steeds kleiner zal de kring rond het licht worden, zo klein dat wij elkaar uiteindelijk zullen herkennen binnen de cirkel van dit licht.
Pas vanuit die positie zal de groei naar een vernieuwde kerk mogelijk zijn!

Oogstfeest

Gisteren en vandaag is de Hennep uit de moestuin geoogst en was iedereen druk met het knippen van de bloempjes. We zijn benieuwd wat de netto opbrengst in grammen hasjiesj zal zijn.

Edoch

Toen ik kwam
En hij was,
Ging ik zitten,
Maar hij bleef.
Jammer want de rust waarvoor ik was gekomen
Was niet zo ...
Edoch,
Was onvolkomen.
Herman Linde 1975

Drama

Zo'n tien dagen geleden vond ik een das en een boommarter als verkeersslachtoffers en nu weer zo'n zelfde stel. Dan mag je toch van een klein drama spreken.

Geld

Bear Stearns
JP Morgan Chase
Fannie Mae
Freddie Mac
Merrill Lynch
Lehman Brothers
American International Group
Nooit van gehoord en opeens zijn deze banken dagelijks nieuws.
De beurs gaat "onderuit", banken "vallen om" en de miljoenennota spreekt over een zorgelijk 2009 en geld is een dagelijks gespreksthema geworden.
We behoren tot de rijksten op aarde en de angst dat het mogelijk minder wordt doet ons roepen dat ontwikkelingshulp afgeschaft, danwel verminderd moet worden.
Hoe denken we door het oog van de naald te komen?

Bomen

ik zal komen
om het manen van de donkere bomen
om het donkere manen van de bomen
om de bomen van het donkere manen
om de donkere bomen van het manen
ik zal wonen
in het dromen van de grote bomen
in het grote dromen van de bomen
in de bomen van het grote dromen
in de grote bomen van het dromen
waar ze woonde
waar we woonden
toen ze woonde waar we woonden

Boom

de tak die de bladeren draagt
is
de stam die de takken schraagt
is
de wortel die de stam opstuwt
is
de bodem die de wortel duwt
is
de tijd die dit dóórbestuurt
en
duurt
en
duurt
en
duurt en
aldoor verder dóórverduurt

September

Als adolescent adoreerde ik een tijdlang Hermann Hesse, vooral vanwege zijn boek De Steppenwolf. Later werd Siddharta mijn bijbel en nog later leerde ik Hesse kennen als de tuinman en verdwaalde ik in het perk van zijn gedichten. Nu betrap ik mij er regelmatig op dat ik September reciteer terwijl ik in de herfstige zachte regen 's morgen met mijn hond langs de rozen naast het huis wandel.

Der Garten trauert,
kühl sinkt in die Blumen der Regen.
Der Sommer schauert
still seinem Ende entgegen.

Golden tropft Blatt um Blatt
nieder vom hohen Akazienbaum.
Sommer lächelt erstaunt und matt
in den sterbenden Gartentraum.

Lange noch bei den Rosen
bleibt er stehen, sehnt sich nach Ruh.
Langsam tut er die großen
müdgewordnen Augen zu.

's Nachts

Verzonken in de nacht. Zoals je soms het hoofd buigt, zo geheel en al verzonken in de nacht. Overal slapen mensen. Een kleine vertoning, een onschuldig zelfbedrog, dat zij in huizen slapen, in stevige bedden, onder een stevig dak, uitgestrekt of in elkaar gekropen op matrassen, op lakens, onder dekens, in werkelijkheid hebben zij elkaar ontmoet zoals eens, vroeger en zoals later in onherbergzaam gebied, een legerstede onder de blote hemel, een ontelbaar aantal mensen, een leger, een volk, onder de koude hemel, op de koude grond, neergevallen waar ze vroeger stonden, het voorhoofd tegen de arm gedrukt, het gezicht naar de grond, rustig ademend. En jij waakt, jij bent een van de wakers, je vind de andere door te zwaaien met het brandende hout uit de takkenbos naast je. Waarom waak je? Iemand moet waken, zeggen ze. Iemand moet aanwezig zijn.
Kafka

Verkeersslachtoffers

Binnen 24 uur vond ik tussen Hoenderloo en Ugchelen een das en een boommarter.
Er wordt zo geklaagd dat het op de Veluwe zo gevaarlijk voor de automobilisten is i.v.m. al die overstekende wilde dieren.
Eeuwenlang heeft het transport op de Veluwe plaatsgevonden over zandwegen.
Als we ons weer eens op deze manier gaan verplaatsen door het asphalt te verwijderen, dan is dat niet alleen voor de fauna een stuk veiliger, maar wijzelf zullen er een stuk relaxter door worden!

Service

Afgelopen zaterdag ging ik naar Nijmegen voor een bezoek aan de tentoonstelling Luxe en Decadentie aan de Romeinse Goudkust in het Valkhofmuseum. Het weer was mooi en lunchtijd, dus even een hapje eten. Daarvoor neergestreken op een aantrekkelijk terrasje. Vervolgens de spijskaart bekeken en een keus gemaakt. Dan begint het verrassingspakket van de horeca: we komen je bedienen of we laten je barsten! Het laatste was het geval. Dus opgestaan en naar de shoarmatent midden op het plein. Hier is het zelfbediening, dus heb je het tempo enigszins zelf in de hand. Het meest rare is eigenlijk dat ik dit onbeschofte gedrag van die horecaoplichters (koffie op dat terras €4,50) eerder regel dan uitzondering ben gaan vinden. Hoe vaak word je tijdens een diner niet vergeten of is het aan het eind van de avond onmogelijk om af te rekenen omdat geen ober (ik kom zo bij u!) zich meer vertoont.
Daarom even iets anders. Mijn espressomachine had kuren, aanzetten werd steeds lastiger. De machine afgeleverd bij de serviceafdeling van Krups in Veenendaal. Het zou zo’n veertien dagen gaan duren werd mij gezegd. Inmiddels is die termijn verstreken en ik begon mij weer zorgen te maken over de kwaliteit van de service. Gisteren lag er een briefje van TNT in de bus dat er een pak voor mij klaar was gezet in de garage. Wat schetst mijn verbazing: daar stond een kompleet nieuwe espressomachine met alle toeters en bellen plus een pond koffie.
Het is geweldig te merken dat hier en daar service nog groot wordt geschreven en zulke bedrijven kunnen in deze tijd van verloedering op dat gebied, niet genoeg geprezen worden!

Astrologie

In de tv-uitzending van Tros Radar op 1 september, werd de onzin van astrologie aan de orde gesteld. Een goede zaak, was mijn eerste gedachte. Er werd echter gesteld dat je echte en onechte astrologen hebt.
Als kind had ik moeite met de begrippen astronomie en astrologie.
Van mijn vader leerde ik het volgende ezelsbruggetje: astrologie heeft de l van liegen en astronomie de m van menens. Deze regel heeft altijd bepaald hoe ik naar astrologie ben blijven kijken .
De sterrenbeelden leerde ik tijdens avondlijke wandelingen van vader en later werd astronomie thuis door mijn oudste broer als hobby bedreven en nog weer later door mij. Gewapend met Norton’s Star Atlas speurden wij tot de zesde magnitude de hemel af. Later kwam daar een atmosferische sterrenkijker bij.
Al snel zag ik dat de astrologische kalender behoorlijk achterliep bij de verschijnselen aan de hemel. Zo zou ik, volgens de astrologen onder het sterrenbeeld Kreeft geboren zijn, terwijl in werkelijkheid het sterrenbeeld maagd boven mijn wiegje stond. Astrologen liegen niet alleen, ze zijn ook nog te stom om 's nachts naar boven te kijken en geloven dat de optekeningen van de Babyloniërs onveranderd gehanteerd kunnen blijven. Dit volk maakte een relatie tussen hun kalender en de sterrenbeelden. Ondertussen tussen heeft de beweging van de aardas ervoor gezorgd dat de positie van de sterrenbeelden ten opzichte van de aarde is veranderd en hierdoor is deze relatie verloren gegaan.
Hoewel astrologen en hun adepten dit zouden moeten weten, of op z'n minst zouden kunnen weten, persisteren zij hardnekkig in hun geloof. En daarmee komen we tot de kern van de astrologie: het is een geloof en geen wetenschap. En zoals vele gelovigen; doof voor elke kritiek en alle flauwekul voor zoete koek aannemen en verdedigen.
Echte en onechte astrologen: is er enig verschil?