Het gaat maar door, al die lenteboden.
Het heeft iets geruststellends.
Er gebeuren rondom mij allerlei dingen zonder dat ik daar een hand in heb.
Al dat gehark, gemaai en gespit van mensen. Al dat mensenwerk dat zo nodig lijkt.
De natuur neemt zijn loop dankzij alle gedoe, of beter gezegd ondanks alle gedoe.
Straks heb ik er helemaal geen invloed meer op en nog wat later ben ik er niet meer.
Een ontstellend gerustellende gedachte vind ik dat.
Op enig moment doe ik er niet meer toe en alles gaat gewoon door.
De citroenvlinder blijft komen met de huiszwaluw en de kwikstaarten en de tjiftjaf.
En de krenten zullen weer gaan bloeien als de sijzen naar het noorden vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten