Pointillisme

Wat ga je doen als je stopt met werken?
Beetje nixen.
En als je daarmee  klaar bent?
Misschien pak ik het tekenen en schilderen weer eens op.
Hoezo, kun jij dat dan?
Tuurlijk, iedereen kan  toch tekenen?
Terwijl ik dit zeg, besef ik dat dit niet waar is. Ik heb wat getob gezien tijdens de tekenlessen. Overigens, niet zonder enig genoegen. Wat de branieschoppers tijdens de door mij gehate gymles waren, bleken nu de tobbers van het witte vel.
Bij mij zit het kennelijk in de genen. Mijn ouders en mijn broers hadden er geen moeite mee en zo ontstaat al snel het idee dat tekenen een expressie is die iedereen beheerst.
Ik heb er later weinig mee gedaan, dus een beetje oefening met het oog op het zwarte gat van de pensionering kan geen kwaad.
Tijdens een tekenles werd door mijn leraar Boxtart de schilder Charles Angrand behandeld.
Hoewel ik de schilderijen van Seurat toen al kende zag ik die als impressionistisch en was Angrand mijn eerste kennismaking met het pointillisme. Ik was meteen verkocht. Omdat Angrand vaak monochroom werkte kon ik zijn techniek snel overnemen in inkt of potlood, toen door mij veel gebruikte materialen.
Enfin, ik ging mij toen bekwamen in het pointillisme. Ik heb wat portretten getekend, eindeloos.
Ik denk dat Boxtart mij aanmoedigde dit vooral veel te oefenen om mij langdurig met één oefening bezig te houden. Ik hield nogal van grote stappen vlug thuis. Het geklodder op de vierkante milimeter was niets voor mij. Pointilleren is een langdurig werkje en afraffelen is snel herkenbaar.
Gisteren weer eens begonnen of het nog lukt.
En weer ben ik te vlug tevreden.
Boxtart zou zeggen: "Aan het werk. Het is hier geen Famous Artists School!"