De zee

Van tijd tot tijd moet ik even controleren of de zee er nog is, of de zee nog ruist.
Nog een maand en ik vier mijn vakantie aan de Méditerranée en op weg naar zee kom ik regelmatig langs het geboortehuis van Charles Trénet en neurie dan zijn "La Mer".

La mer
Qu'on voit danser le long des golfes clairs
A des reflets d'argent
La mer
Des reflets changeants
Sous la pluie

La mer
Au ciel d'été confond
Ses blancs moutons
Avec les anges si purs
La mer bergère d'azur
Infinie

Voyez
Près des étangs
Ces grands roseaux mouillés
Voyez
Ces oiseaux blancs
Et ces maisons rouillées

La mer
Les a bercés
Le long des golfes clairs
Et d'une chanson d'amour
La mer
A bercé mon coeur pour la vie

Waarom, vraag ik mij af, trekt mij de zee zo ernstig aan en waarom maakt de zee mij zo blij?
Ik denk dat ik het antwoord weet. Vrijwel al mijn dagen breng ik buiten in de natuur door. De ene plek is nog mooier dan de andere, echter zelden vind ik de schoonheid volkomen. Kennelijk ben ik auditief ingesteld en wordt voor mij de idylle verstoord door het geluid van een trein, verkeersweg of vliegtuig, altijd is er dat gemaakte geluid.
Van tijd tot tijd komen er mensen bij mij aan de deur die wanhopig melden dat ze verdwaald zijn. "Nou geniet ervan," zeg ik dan vaak, "want dat houd je nog geen tien minuten vol. Luister maar, dat is de A1 en dat geluid komt van de A50!"
Als ik bij Heemstede de duinen doorwandel richting zee, is er altijd dat ene wonderlijk mooie moment; na het beklimmen van laatste duinenrij is er opeens het geluid van de branding, altijd verrassend en overweldigend. Het verdrijft alle andere geluiden en daardoor ben ik even alleen op de wereld. Het moet, stel ik mij voor, duizenden jaren geleden exact hetzelfde geklonken hebben, een geruststellende gedachte.