Zou kunnen

Een maand geleden zag ik de distelvlinder in grote getale in het zuiden van Frankrijk. Vorig weekend in Noord-Brabant zag ik de vlinder daar in de loop van de dag toenemen in aantal. Nu vanmorgen vliegt een distelvlinder in mijn tuin. Het zou kunnen zijn dat de vlinder, die ik 1400km verderop fotografeerde en deze een en dezelfde zijn, het zou kunnen.

Atheïstendag

Morgen, aan de vooravond van Pinksteren is het atheïstendag.
Ik weet niet goed wat ik mij daarbij voor moet stellen, maar om € 20,00 entree te betalen en dan in een zaaltje in Utrecht te ontdekken wat dit inhoudt gaat mij te ver.
Gaan de atheïsten in dat zaaltje elkaar vertellen dat ze niet geloven of wat ze niet geloven of dat het niet geloven een geloof op zich is?
Ik bedoel dit niet spottend, er is voor atheïsme veel te zeggen.
Wel moet er eerst theïsme zijn voor je van atheïsme moet spreken. Dus eerst een godsbeeld en daarna een afzetten daartegen.
Ik kan met de atheïst meegaan dat er geen God is. Een stoel is er, hij staat daar en neemt een plaats in. Wat er is, is aanwijsbaar. In die zin bestaat God dus niet. Er bestaat geen beeld en geen plaats, anders dan in beschrijvende zin.
De historische God, de God van de kerken, wordt meestal heel concreet gepresenteerd met als gevolg dat Deze gemakkelijk als leugen kan worden gezien en al is de leugen nog zo snel.....
Na de verlichting werd er aardig aan deze presentatie geknaagd met als gevolg dat wij het meemaken dat in onze wereld en in onze tijd deze God feitelijk niet meer bestaat.
Zover in geschiedkundige zin, maar hetzelfde zie je ook bij de individuele mens.
De meeste atheïsten worden rond hun zestiende geboren. Op die leeftijd willen zij niet langer accepteren dat die baardige man hun beschermer is en komen er al snel achter, dat het verlaten van de kerk, behalve meer vrije tijd, ook meer ruimte voor de geest kan opleveren.
Ik vind het prettig uit te gaan van de gedachte dat er geen God is, maar dat je God kunt laten leven vanuit daden. Dat maakt God concreet.
Daarover samen te spreken zou bemoedigend kunnen zijn. Jammer dat meestal de stellingen al betrokken zijn en er slecht naar elkaar wordt geluisterd en er zelden de bereidheid is van standpunt te veranderen. Hierdoor komen mensen nooit dichter bij elkaar en houden ze samen de Babylonische spraakverwarring in ere.
De Pinksterboodschap is dus nog altijd een zinvolle boodschap in de hoop dat mensen elkaar beter gaan verstaan.

Schoon buro, houden zo

Ooit heb ik de cursus Effectiviteit en efficiëntie op de werkplek gevolgd. Ik vat hem maar samen als: schoon bureau, houden zo! Ik ben het meeste vergeten, behalve de voortreffelijke sauna en het zwembad recht tegenover mijn appartement. Wat ik er wel aan over heb gehouden is mijn voorliefde voor strakke beeldschermen. Niks zo erg als al die leuk bedoelde screensavers, die er niet alleen rommelig uitzien, maar ook nog eens je dure geheugen vreten. Voor wie wel is uitgekeken op dat grasveldje van Windows, hierbij een tip.
Ga naar www.chips.de/downloads/Windows-Embedded-Theme-fuer-Windows-XP_33237878.html en klik op de link Zum Download. Klik dan op de nieuw geopende pagina op de link Download-Server CHIP Online. Download vervolgens het zip-bestand. Pak dit binnengehaalde bestand uit en plaats de gehele inhoud in de map C:\WINDOWS\Resources\Themes. Als dat is gelukt, klik dan met de rechtermuisknop op een leeg stukje bureaublad en daarna in het geopende contextmenu op Eigenschappen. Klik in het geopende venster op het tabblad Thema's en kies in het selectiemenu onder Thema voor Embedded. Daarna klik je op OK en Windows XP ziet er direct een stuk strakker uit, een verademing!

Het haasje

Zo is er niets aan de hand en zo ben je het haasje, gelijk deze haas die ik tegenkwam in de Bennekomse Meent. Normaal zou ik er aan voorbij gelopen zijn, maar nu werd mijn aandacht zelfs zo getrokken dat ik er een foto van nam.
Een rammelaar tussen de ratelaars, is dat geen mooie alliteratie?
Bij thuiskomst vond ik het eerste kippenei. Een haas en een ei op een dag, het lijkt wel Pasen. Nu is er tenminste een eind gekomen aan die onsmakelijke winkeleieren. Uit dankbaarheid de kippen verwend met gebroken graan. Tijdens het voeren in de ren bleek dat er nog kippen waren die nu voor het eerst ontdekten waar ze konden drinken. Er wordt gezegd dat kippen wel een week zonder voer kunnen, maar geen dag zonder water; dat was dus kantje boord!

Jean Michel Jarre

Op 21 oktober 1981 gaf Jean Michel Jarre een concert in Peking. Toen was dat een uitzonderlijk evenement, aangezien de contacten van China met het Westen toen nog moeizaam verliepen.
Diezelfde nacht werd mijn dochter geboren. Hoewel verschillend, hebben beide gebeurtenissen indruk op mij gemaakt en bij de muziek van Jarre denk ik altijd even aan die nacht in het ziekenhuis.
Op 29 maart j.l. overleed op vierentachtig jarige leeftijd de componist Maurice Jarre, de vader van Jean Michel. Het heeft mij verbaasd dat dit belangwekkend genoeg was om vermeld te worden in het NOS-journaal. Zijn muziek blijft klinken in Doctor Zhivago en Lawrence of Arabia.
De concerten van Jean Michel zijn mega-gebeurtenissen, De verboden stad in Peking, De piramide van Gizeh, Trocadero in Parijs, het Parlement in Moskou (3,5 miljoen toeschouwers) zijn allemaal nog als video te herbeleven. Meer dan 170.000 mensen bezochten afgelopen zomer het concert van de Franse synthesizerkoning in Gdansk ter ere van het 25-jarig jubileum van de Poolse arbeiderspartij Solidarnosc.
Een hele verrassing dus dat ik een uitnodiging kreeg voor het concert vandaag in Amsterdam.

Het is weliswaar een klungelig filmpje, opgenomen parterre met een telefoontje, maar het geeft een indruk en daar gaat het om.

Gezinsuitbreiding

Vijftig dagen geleden werden mijn kippen vermoord en sindsdien hebben hok en ren leeg gestaan. Inmiddels is de ren een weelderige akker geworden en mis ik de volle smaak van een vers ei; hoogste tijd voor een nieuwe toom kippen.
Nu is het hok gevuld met zes verbaasde Silvernicks. Duidelijk hoenders die nog nooit buiten zijn geweest. Met verwondering krabden ze wat in de ren, aten een blaadje en ontdekten toen de ingang van het nachthok. "Lekker gauw naar binnen", zag je ze denken, "net alsof we thuis zijn!"
Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ze zich normaal gaan gedragen.

Heerlijk

Vandaag weer zo'n mooie zomerse warme dag, zoals we er nu al zoveel beleefd hebben.
Het plan om naar Kröller-Müller te gaan hebben we laten varen, om in de plaats daarvan heerlijk te luieren in eigen tuin.
's Avonds met Matthijs heerlijk gedineerd onder onze notenboom; steak au poivre, pommes dauphinois en salade uit eigen moestuin met een zelf geïmporteerde Minervois.
Het culinaire fiasco van gisteren werd hiermee geheel goed gemaakt!

Zevenster

Vroeger was er voor mijn huis een leuke groeiplaats van Zevenster.
Na verloop van tijd kwamen er steeds meer bramenstruiken en rankende helmbloem; het verruigde dus flink door extra stikstof en de zevenster verdween in rap tempo.
Vier jaar geleden ben ik begonnen met het maaien en afvoeren van de vegetatie rond 15 juni. Met de bloei van Zevensterren over de gehele oppervlakte van de voormalige groeiplaats is alle moeite rijkelijk beloond.

Ballentent

Waarom gaat iemand naar een restaurant?
Als je thuis lekker kunt eten en niet bezuinigt op de inkoop van goede wijn dan is het niet in de eerste plaats voor het lekkere eten.
Of is het omdat je moe bent thuisgekomen van je werk en geen trek hebt om achter het fornuis te staan en de tafel te dekken? Maar als je dat juist leuk vindt en een beetje inspanning zelfs beschouwt als een ontspanning na een werkdag, dan gaat het dus ook niet om bediend te worden en toch wil je naar het restaurant.
De andere omgeving, de verrassing van kaart en spijs en de bediening samen, zijn voor mij de uitnodiging om de weg naar een restaurant te maken.
Vandaag waren we in Noord-Brabant en aan het einde van de lange dag wilden we gaan eten in Oisterwijk bij Ballaró.
Vele jaren geleden verbleven we daar in hotel De Rosep en op een avond kwamen we terecht in een Italiaans restaurant. De goede herinnering aan een geslaagde avond in Ballaró deed ons besluiten om opnieuw hier binnen te gaan.
We werden geholpen door een aardige ober die zo enthousiast en chauvinistisch over Italië sprak, dat hij ook even kwijt moest dat de beste Bordeaux uit Bari komt; dit had een waarschuwing moeten zijn!
We kozen het verrassingsmenu dat zijn naam meer eer aandeed dan wenselijk. De bestelde rosé Regaleali bleek niet voorradig, (haal hem dan van de kaart!) maar in de plaats daarvan werd een een Corvo Rosa aanbevolen, volgens de ober minstens zo goed en voor dezelfde prijs. Later bleek deze wijn voor dezelfde prijs op de rekening te staan, maar twee euro goedkoper op de kaart!
Restaurants klagen tegenwoordig dat de klandizie terugloopt en dat er minder wordt verteerd. Waarom gaan zij dan in veel gevallen met hun klanten om alsof het Jehova's getuigen zijn?
Na de tweede gang begon het te regenen waardoor we moesten verhuizen naar een tafel binnen. Daar werd ons, na lang wachten, voor de tweede maal de tweede gang aangeboden. Na uitleg van onze kant dat er kennelijk iets fout was gegaan, werd ons de derde gang beloofd. Deze belofte werd minstens een uur later ingelost met het hoofdgerecht.
Wijn en eten waren uitstekend, ook over de ambiance en de overige gasten viel niets te klagen. Het is die eeuwige waardeloze bediening waardoor zoveel restaurants het verdienen dat ze failliet gaan.
Aan het einde van de avond sta je honderd euro lichter buiten met een rot gevoel. Deels veroorzaakt doordat je avond anders verliep dan je had gehoopt en deels omdat je aan het eind van die verpeste avond niet de eigenaar en de bediening duidelijk hebt gemaakt dat ze naar de maan kunnen lopen.
Ballaró: een ballentent!

Ik heb de tijd

Wat is tijd in wezen een vreemde abstractie.
Naast hoogte, breedte en lengte vormt tijd de vierde dimensie. Door de tijd een eigen maat te geven, een tijdstip, is het mogelijk gebeurtenissen in de tijd te plaatsen; wanneer is het gebeurd, of wanneer gaat het gebeuren. De afstand tussen twee plaatsen in de tijd heet dan de tijdsduur en omdat we allemaal dezelfde tijdmaat gebruiken, weten we wat daarmee wordt bedoeld. Door druk bezig te zijn met geld verdienen, wordt tijd ook wel geld genoemd en wanneer je veel wilt verdienen, kun je ook wel tijd tekort komen.
In onze tijd wordt ons heel veel werk uit handen genomen. Allerlei machines, dienstverlening en vervoer zorgen ervoor dat wij in dezelfde tijd heel wat meer zaken kunnen afhandelen dan destijds onze ouders en toch komen wij vaak tijd tekort. Je hoort immers zo vaak: "Daar heb ik geen tijd voor". Betekent dat niet dat de tijd jou heeft?
Als je zegt dat je geen tijd hebt, dan ben je er volgens mij ernstig aan toe. Is de essentie van het leven niet om je leven werkelijk te leven, immers de kans is groot dat het je enige kans op geluk is! Daartoe moet je zelf over je eigen tijd beschikken. Wanneer je de tijd als een eigendom beschouwt en er wordt tegen je gezegd: "Ik heb geen tijd voor jou", betekent dit feitelijk: "Ik neem geen tijd voor jou!"
Ik vind dat behoorlijk confronterend.

Grasland

Leuke dag vandaag, hoewel hij begon met lastig kantoorwerk, zowel in Apeldoorn als Deventer, losten allerlei problemen zich bijna vanzelf op.
Buiten scheen de zon zonniger dan voorspeld, dus het veld in.
In de Gelderse Vallei opnamen gemaakt in blauw-grasland. Ernaast ligt "boeren-grasland" dat zich ook moet ontwikkelen tot blauw-grasland. Tot nu toe is het een viertal keren gemaaid en volgend jaar zal het geplagd worden omdat de verwachting was dat de huidige ontwikkeling zich door de aanwezige meststoffen in de bouwvoor niet verder zal voortzetten.
Maar wat bleek vandaag?
Dit grasland is nu al voor de helft rijk aan Dactylorhiza maculata en niet zomaar op een paar plekjes, maar verspreid over het hele grasland. Geweldig hoe de natuur je soms bij de neus kan nemen en zich spontaan ontwikkelt in de gewenste richting. Neem daarbij wel tien hazen die het reuze interessant vonden waar ik mee bezig was, de kinderen uit Renswoude die mij vrolijk toezwaaiden toen ze voorbij fietsten en de kievitten die boven mijn hoofd lawaai maakten, dat alles maakte het tot een geweldige dag!

Vogeltjes

Het blijft altijd leuk, vogeltjes in de lente.
Vanmorgen om half vijf barstte het hele koor bijna tegelijk in een aubade los. Rond het huis weet ik nu zo'n dertig nestjes met eieren of jongen te zitten en ik kan het niet laten om telkens, in het voorbij gaan, even in zo'n huishouden te kijken; het blijft leuk!

Kleine Jan Peter

Onze populaire amateur-autocoureur en minister-president van christelijke huize J.P.B. is niet van plan om de Dalai Lama te ontvangen. Omdat reeds zijn minister van buitenlandse zaken Maxime de geestelijk leider van Tibet zal ontvangen, voegt het volgens J.P.B. niets toe als hij dat ook nog eens zal doen. Laat ik nou altijd gedacht hebben dat J.P.B. niet geheel vrij was van ijdeltuiterij. Maar nee, inmiddels schijnt Jan Peter zich bewust te zijn van z'n eigen kleinheid (hoewel ik hem ervan verdenk, dat als de bezoeker Desmond Tutu had geheten, deze wel welkom bij hem zou zijn) en is hij er zich van bewust dat hij naast Dalai Lama nog kleiner zal zijn.
Hoe moeten we nou uitleggen dat Wim Kok destijds de Dalai Lama in het torentje op de thee ontving?
Overigens is de staatsmedia van China druk bezig om het wereldwijde imago van China te verbeteren.

Chimes of freedom

Geen inspiratie vandaag, maar ik wilde toch een blog achterlaten.
Ik las laatst op een blog of de naam strijders of vechters wel gepast is voor degenen die zich inzetten voor de vrede. Dat deed mij denken aan Youssou n'Dour, de nachtegaal uit Senegal. Hij heeft het altijd opgenomen voor de strijd tegen onderdrukking, waarbij hij uitdrukkelijk de ruimte liet aan de uitvoerders van die strijd, welke naam zij hieraan gaven. Het lijkt mij logisch dat de inzet, de strijd, het vechten voor vrede en vrijheid gevoerd wordt door vrijheidsstrijders. What's in a name?
Vanuit de luie bank is het mooi filosoferen over taal, maar buiten in de modder de strijd leveren tegen onderdrukking is een tweede, kritiek behoort immers de onderdrukkers toe en niet de onderdrukten.
Vandaag geven de Tamil Tijgers hun strijd voor onafhankelijkheid op en maken wij wellicht de geboorte van een nieuwe nationale feestdag mee: 17 mei vrede in Sri Lanka.
Hoe vaak heb ik het lied Chimes of freedom niet gehoord? Het kan niet vaak genoeg klinken!

Blauwe neerslag

De blauwe regen tegen mijn huis doet nu zijn naam eer aan, het regent blauw en voor de deur vormt zich een blauw tapijt.
Terwijl de een uitgebloeit raakt, begint daarnaast de muurhortensia haar eerste stralende bloempjes te openen.

Ontbijt

De uitdrukking - wat de boer niet kent, dat vreet 'ie niet - gaat ook voor mij op als het aankomt op het eten van insekten. Toch vraag ik mij af waarom dat zo werkt. Meestal ben ik nieuwsgierig naar de smaak of de bite van mij onbekend voedsel. Bijvoorbeeld zwezerik, oesters, spruitjes en krabben ben ik uit nieuwsgierigheid gaan eten en waarderen. Bij de ontmoeting met deze sprinkhaan moest ik direct denken aan een proeverij waarbij ik gefrituurde insekten kreeg voorgezet. Ik kon mij er niet toe brengen deze te consumeren, maar kon ook niet verklaren waarop de aversie was gestoeld, vreemd.

Radio

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de Nederlanders 's avonds gekluisterd aan hun radiotoestel om via Radio Oranje het laatste nieuws van het front te horen en de stem van onze geliefde Wilhelmina.
De werkelijkheid moet heel anders zijn geweest. Nederland, met 9 miljoen inwoners, telde 1.025.000 radiotoestellen en 411.720 radiodistributietoestellen. Na het verbod op ontvangsttoestellen in 1943 daalde het aantal radiotoestellen enorm en het aantal luisteraars was nog maar een fractie van de bevolking. Ook de inhoud van de programma's mag voor een groot deel amateuristisch worden genoemd, aan zelfcensuur geen gebrek. Met betrekking tot de Jodenvervolging gaf Radio Oranje – net als bij andere ontwikkelingen – nauwelijks instructies aan de bevolking. Tijdens de uitzendingen werd slechts in bijzinnen naar het lot van Joodse Nederlanders verwezen. Het was ook Wilhelmina die aanspoorde tot oppervlakkigheid, uit angst voor Duitse represailles. Door de mythevorming rond Radio Oranje zullen we nooit meer weten hoe het werkelijk was.
Dit geldt echter niet voor de de Wereldomroep.
Tijdens mijn vakantie heb ik weer mogen "genieten" van deze omroep.
Wat een aanfluiting! Praktisch de gehele programmering is gericht op de truckers, waarbij ervan wordt uitgegaan dat deze mensen qua intelligentie en smaak geen enkel ontwikkelingsniveau hebben. Maar het meest stoort mij de kwaliteit van ontvangst, of moet ik zeggen, de kwaliteit van uitzenden, want aan mijn radio kan het niet liggen. De overeenkomst met Radio Oranje is treffend te noemen en ik kan mij uitstekend voorstellen hoe tijdens de oorlog de geluidskwaliteit is geweest: niets veranderd! Met het gefluit, gekraak en gepiep lijkt het of je naar een radiostation uit een of ander apenland aan de andere kant van de wereld zit te luisteren. Waar slaat de naam Wereldomroep op, als de zender nog geen 1.000 kilometer fatsoenlijk kan overbruggen?
Ik vraag mij werkelijk af voor wie de uitzendingen, anders dan voor Neanderthalers met kristalontvangertjes, zijn bedoeld.

Elliot Erwit

Elliot had die ochtend wandelend doorgebracht. Hij was het dorp uitgelopen en had een rondje over het kerkhof gemaakt. Zijn camera's lagen nog op zijn hotelkamer, maar hij keek wel met zijn camera-oog om zich heen. Toen hij het kerkhof verliet bleef hij even voor het hek staan. Iets naar rechts voerde een asfaltweg, omzoomd door platanen de velden in. Een mooi beeld, geen spannend beeld, maar het nestelde zich in zijn hoofd.
Hij liep door de dorpsstraten terug naar het hotel en was op tijd voor het middagmaal.
De koffie genoot hij op het terras aan de rand van het dorpsplein. De zon was lang niet meer zo fel als die ochtend nu er wat bewolking was gekomen. Toen hij de krant opvouwde sloeg de kerkklok vier uur. De winkels gingen open en er verschenen meer mensen op het plein. Uit de bakkerij zag hij een oudere man komen met twee stokbroden onder zijn arm. Hij liep naar zijn fiets die door een kleine jongen met moeite staande werd gehouden. De man (zijn opa?) knipoogde naar hem en nam het stuur over. Hij tilde de jongen op de bagagedrager en deed de broden in het mandje aan het stuur en sloeg een been over de stang van zijn fiets.
Elliot sprong overeind en bereikte de fietser nog juist voor hij vertrok.
Of hij meneer mocht fotograferen, neen niet hier, maar bij het kerkhof.
Hij holde de trappen op om snel een camera op te halen. Met een Canon F1 en een 200mm lens en een statief liep hij samen met de man naar het kerkhof. De jongen bleef achterop de fiets zitten en sprak geen woord.
Bij het kerkhof aangekomen plaatste hij zijn statief met camera midden op de platanenlaan.
De man deed wat hem werd gevraagd en fietste langzaam door de laan. Aan het eind keerde hij om en fietste al even rustig terug naar Elliot, die al die tijd door de zoeker van zijn toestel had gekeken.
Hij vroeg de man even te wachten terwijl hij een dertig meter de laan in liep. Uit de berm raapte hij een steen op en legde hem zorgvuldig op de weg.
Weer bij de fietser, waarvan hij inmiddels wist dat het de opa van de jongen was, vroeg hij of hij een brood achterop de fiets mocht binden. Alles werd goed gevonden, ook dat Elliot zijn eigen alpinopet op het hoofd van het jongetje zette en in model bracht.
Weer fietste de man de laan in. Elliot stond naast zijn camera met de draadontspanner in zijn linkerhand. Toen het achterwiel ter hoogte van de steen was drukte hij op de ontspanner.
Klik.
"Venez, venez, de nouveau, je vous prie!" De fietser keert terug en Elliot loopt naar zijn steen en schopt deze tien meter in de richting van zijn cameraopstelling.
Hij laat de man een aantal keren het ritje maken en telkens gebruikt Elliot een andere focusering.
Dan knoopt hij het tweede brood aan de fiets, het was zijn garantie dat de opa er niet vandoor zou gaan als het hem zou gaan vervelen.
Voor de zoveelste keer fiets het tweetal van hem weg, Elliot heeft zijn statief dichter bij het kerkhof geplaatst en is tevreden over het perspectief.
De man fietst voor de zoveelste keer van hem af.
"Regarde, mon petit!" Het jongetje kijkt over zijn schouder naar hem, de fiets passeert langzaam de steen. Klik.
"Continuez et merci beaucoup!" riep hij de opa met zijn kleinzoon na, "et gardez le béret basque, mon brave!"

De val

Ik loop door het veld.
Ik struikel en ik val voor over.
Ik val...
Een tak, een steen, wat veroorzaakte mijn val?
Hoe lang duurt een val?
Een halve seconde, een kwart seconde, wat voor fractie van een seconde?
Ik kan er niet over denken, want uit de grond steekt de punt van een zwaard.
Ik val...
Ik val en weet dat mijn leven op dit zwaard zal eindigen.
Ik moet mijn hoofd nu buigen om de zwaardpunt nog te zien.
Wat wil ik denken als ik sterf? Welke gedachte moet mij vullen?
Ik val...
Koortsachtig dwaal ik door mijn hoofd, zoek, taxeer en zoek verder.
Ik val en voel de punt tegen mijn vel.
Plots vind ik de gedachte, die mij direct met vreugde vervult en mijn doodsangst verdrijft.
Het staal dringt diep in mij.
-
Ik loop door het veld.
Koortsachtig dwaal ik door mijn hoofd; wat was mijn gedachte aan het einde van die droom?

Antireligiositeit

Antireligiositeit en antikerkgezindheid zijn mijns inziens achterhaald, ouderwets en bovendien inopportuun. Je kunt dan net zo goed tegen Duitsers, Fransen of Nederlanders zijn. Als je al van een werkelijk gevaar kunt spreken, dan schuilt dit eerder in het oprukkende nihilisme, het IK-denken, dat niet meer door enige ideologie in toom wordt gehouden.
De invloed van kerk en geloof is in het verleden zo verschillend geweest dat je van daaruit nu moeilijk kunt beargumenteren waarom je voor of tegen zou moeten zijn.
De rollen die kerk en geloof in het verleden hebben gespeeld weken ver af van de regie-aanwijzingen. Zo kent de katholieke kerk een lange traditie van antisemitisme. De huidige paus wenst tijdens zijn bezoek aan Israël zijn blik niet te laten gaan over de tentoonstelling in het Yad Vashem, waar men kennis kan nemen van de lakse houding die het Vaticaan en paus Pius XII in het bijzonder tijdens de oorlog innamen ten aanzien van de Shoa. Dit neemt niet weg dat menige jood gedurende de oorlog bij een katholieke familie was ondergedoken en dat niet vergeten mag worden hoe ferm kardinaal de Jong zich uitsprak tegen de jodenvervolging. Echter van het aardse toneelstuk wordt de uitvoering vergeten, maar het script blijft bewaard.
Waarom schrijf ik dit op?
Ten eerste omdat ik wil nadenken wat de rol van religie was en is en hoe de rol zou kunnen zijn - hoe zou de wereld er uitzien zonder kerken?
Ten tweede: ik word vaak geconfronteerd met een kerk die er malle ideeën en meningen over de samenleving op na houdt en druk bezig is om zichzelf door middel van manipulaties overeind te houden en word ik door deze en gene ter verantwoording geroepen dit te verklaren. Ik kan en ik wil dat niet, want voor mij is de kerk niet een instituut, maar een groep van mensen die zich verbonden voelt door zijn geloof, hoe moeilijk dat ook door elk individu afzonderlijk is te verwoorden.
Zoals ik aan het begin al opmerkte, zie ik een oprukkend nihilisme en egoïsme dat niet te beteugelen lijkt. Ik wil niet beweren dat geloof en kerk hierop een passend antwoord hebben en verwacht van mij geen missie of zending. Waar ik mij nog wel eens over op wil winden is de gemakkelijke antigodsdienstige gezindheid, die vanaf de zestiger jaren bon ton is geworden en die gebaseerd is op geestelijke luiheid en een slecht waarnemingsvermogen. Nu overal ideologieën sneuvelen behoren de kerken vaak tot de weinige instellingen die zich bezig houden met de vraag hoe het eigenlijk zou moeten. Het zijn vaak de kerken die in landen waar de problemen iets groter zijn dan bij ons op de bres hebben gestaan voor vrijheid en democratie.
De nihilisten zouden eens preciezer moeten beargumenteren waar hun anti-kerkelijke houding op is gebaseerd. Ik verwacht dat het hemd heel wat nader dan de rok zal blijken te zijn!

Asparagus

In het zuiden van Frankrijk begint de lente met een picknick, waarbij men een omelette met zelf gezochte wilde asperges eet. Dat honger rauwe bonen zoet maakt, gaat zeker op voor deze picknick. Het kost ontzettend veel gezoek, gescharrel en schaafwonden door de vele doornstruiken, om een maaltje bijeen te zoeken. Toch neemt men elk jaar weer de moeite om deze traditie te vieren.
Wij moeten het doen met onze witte asperges en daar kunnen de Fransen weer jaloers op zijn!

Bloemenwelkom

In de afgelopen veertien dagen is de natuur rondom ons huis duidelijk niet op vakantie geweest, maar heeft z'n uiterste best gedaan om zich zo mooi mogelijk te presenteren: alles in blad en bloei! Zelfs de notenboom, die nogal traag op gang komt staat volledig in blad. We kwamen vanmorgen om kwart over een thuis en de Blauwe regen geurde dat het een lust was. Veilig thuis en morgen weer aan de slag.
Mijn blog mag ook wel eens wat serieuzer aandacht van mij krijgen want het begint wel erg oppervlakkig te worden; wordt vervolgd!

Vertrek

Ik ga op reis en ik neem mee......

Nog één keer dan

Terug in Nederland vergeet ik soms dat ik een huis in Frankrijk heb en dat in een dorp staat waar ik meer mensen denk te kennen dan waar ik in Nederland woon. Wanneer ik thuis ben vergeet ik soms hoe de straten lopen, hoe de zon er schijnt en hoe stil het er kan zijn. Daarom nog één keer een rondje om de kerk, zodat ik thuis af en toe dit rondje kan maken als dierbaar souvenir.

Klaprozen

De laatste volle dag van ons verblijf in Montouliers. Een feestdag, vandaag is het de bevrijdingsdag en dat wordt natuurlijk ook weer met rommelmarkten gevierd.
Langs het Canal du Midi gewandeld en bloemetjes bewonderd. Veel Italiaanse gladiolen gezien en andere bijzonderheden, maar het mooist van alle blijf ik de meest ordinaire bloem van alle bloemen vinden; de Klaproos.
Links en recht staan soms velden in brand van de Coquelicots. Wanneer je ze plukt verwelken ze bijna direct in je handen, alsof ze willen zeggen: "Wij horen bij de aarde en laat ons daar." Wat moeten de slagvelden van de Eerste Wereloorlog in de lente van 1918 prachtig geweest zijn!
Dit zitten overdenken tijdens een lunch in Le Chat Qui Pêche langs het Canal.

Winning mood

Al zo lang ik mij kan herinneren ben ik een fanatiek beoefenaar van Patience. Sinds een jaar of twintig doe ik dat op een palmtopcomputer. Daardoor ken ik mijn scores en weet ik dat het in reeksen boven de honderd praktisch onmogelijk is om meer dat de helft van de partijen uit te spelen: tot gisteren.
Over de tweehonderd partijen en daarvan meer dan de helft uitgespeeld; niemand verslagen en toch gewonnen!

Canigou

Met ruim vijfentwintig graden maakten we er weer een stranddag van. Al was de vreugde een beetje getemperd omdat, toe we op het plein met Etienne stonden te pwraten, zijn vrouw huilend en overstuur aan kwam hollen met de melding dat hun schoonzoon in Bize plotseling was overleden. Daar sta je dan ineens midden in een familiedrama en mag je blij zijn dat ons zoveel ellende blijft bespaard.
Enfin, op het strand van Mateille ging mijn blik meermalen naar de Canigou en bedacht mij dat ik daar over ruim twee maanden met de kinderen bovenop hoop te staan. Ik verheug mij erop!

Zomer

Het is even na zessen en het is nog boven de 27˚C. Het was vandaag dan ook onze eerste stranddag. Op het zand in La Nouvelle was het boven de 30˚C met een windje uit land. Echter het zeewater was maar half zo warm, dus het vroeg enige oververhitting en moed om uiteindelijk de eerste duik van 2009 te maken...wat heet fris!
Thuis staan de kamers vol met boeketten uit het veld: o.a. Spaanse brem, Vogelmelk en Leeuwenbekken. Het vreemde van de leeuwenbekken is dat ze elke dag een beetje witter worden vanaf de top. Ik denk dat als ze het op de vaas zouden uithouden, na twee weken volledig blank waren.

Cartouches

>Tijdens de jachtperiode wordt er wat afgeknald op het Franse platteland. Hoewel door de urbanisatie het aantal jagers wel aan het afnemen is, geldt dit minder voor de hoeveelheid in het veld achtergelaten hagelpatronen. Lokaties voor het betere schietwerk kun je herkennen aan de talrijke patronen die op een plek zijn achtergelaten. Jager profileren zich altijd graag als de hoeders van moeder natuur en roepen zichzelf nu nu middels affiches op om dit smeerkezen-gedrag te beteugelen en jacht op cartouches te beginnen

Chardonnay

Picknick niet ver van huis.
De foto vertelt dat er niet veel tekst volgt, want witte wijn en zon blijft een heftige combinatie, dus laten we het hierbij.

Vide grenier - Brocante

Op naar de rommelmarkt van Le Somail.
Op de eerste mei waren er overal in de omgeving de jaarlijkse brocantes en vide greniers, op deze zondag werd dat in aantal overtroffen. We beperkten ons tot Le Somail en dat bleek een goede keus.
De beide oevers van het Canal du Midi, het dorpsplein en meerdere zijstraten waren gevuld met handelswaar in alle kwaliteiten en soorten. We genoten van het aanbod en deden leuke koopjes. Het was gezellig druk en zagen dat onze dorpsgenoten dezelfde keus hadden gemaakt. Na twee uur schuifelen ploften wij voor een middagmaal neer in het centrum. Een heerlijke maaltijd bestaande uit lekkere hapjes uit de omgeving. Na een uur hebben wij onze strooptocht voortgezet met een iets trager tempo, veroorzaakt door de rosé, die van hoge kwaliteit was.
Een uur later hielden we het voor gezien, we hadden immers genoeg vergaard en gingen we naar de vlakte van Argeliers om daar heerlijk van thee en zon te genieten. Met 25°C was het een van de eerste echte zomerdagen.

Tegels

Door het hele huis liggen tegels.
Elke kamer, gang, keuken, washok, etc. heeft z'n eigen tegelmotief.
In andere huizen zie je weer andere motieven. Het lijkt wel of er honderduizenden verschillende soorten vloertegels zijn gemaakt.
Hier en daar op het land kom ik illegale vuilstorten tegen, waar ik weer een paar tegels vind. Zo groeit op zolder een hele collectie tegels die inmiddels samen een hele aardige screen-saver vormen.
(Klik met de rechter muisknop op de afbeelding. Opslaan en installeren als screensaver).

Semblables

Vandaag is het de eerste zaterdag van de maand en dat is de dag dat er hier in Montouliers een mis in de kerk wordt opgedragen. Het is niet zo dat dan het gehele dorp met z'n tweehonderd inwoners dan ter kerke gaat, maar met 16 personen mag je de kerk afgeladen vol noemen, maar meestal is het de helft hiervan.
Mij viel "de eer te beurt" om de eerste lezing te doen.
Daar sta je dan met een stuk tekst voor je dat je nooit eerder onder ogen hebt gehad, maar ik kreeg het aardig over het voetlicht tot ik bij het woord semblables kwam.
Nooit op m'n mondje gevallen, maar nu viel ik even stil voor ik het woord uit kon spreken.
Na afloop van de mis zegt de priester tegen mij: "Mooi, die stilte zo vlak voor het einde van de lezing", of iets semblable (= soortgelijks)!
Een half uurtje later troffen wij elkaar weer. Hij kwam de wijnkelder uit en ik ging naar binnen voor het aanvullen van de wijnvoorraad.
Zegt de priester in het voorbijgaan: "Aha, U komt hier ook om water te halen?"

Hebbes Hop

Oep-oep-oep-oep.Telkens als ik in de buurt van een roepende hop kom, dan houdt 'ie zijn snavel.
Zojuist hoorde ik hem hier dicht in de buurt. En jawel, hij zat op het wijnkopershuis in de Rue de la Poste. Bij het zien van mijn camera vloog hij direct weg, richting La Placette. Daar komt deze foto vandaan. Genomen over een hele afstand, maar evengoed.De buurvrouw kwam voorbij wandelen en vroeg wat ik aan het doen was. Ik vertelde haar over mijn pogingen om de hop te fotograferen. Tja, zei ze, die zie je bijna nooit. Ze schuifelde haar huis binnen en op haar dak landde de hop, KLIK!

Schrijven

Altijd wanneer ik met vakantie ga, neem ik mij voor om al die brieven te schrijven die al zo lang in mijn pen zitten.
Ik verheug mij er zelfs op.
Ik zal mij aan de grote schrijftafel installeren en eindelijk zal ik de goede woorden vinden voor die vrienden die het al zolang zonder een bericht van mijn kant moesten stellen. De eerste paar dagen lukt dat ook wel een beetje, maar dan slaat de vakantielanderigheid toe.
Ik kom in een ritme van lezen, consumeren, flaneren en een beetje nietsdoen en dat past mij goed; alleen schrijven hoort daar niet bij.
Zelfs bloggen gaat mij nu slecht af en de plaatjes winnen het van de praatjes.
Het is acht uur...............
Mijn ogen dwalen nu steeds naar buiten over het landschap.
Mussen tsjilpen luid voor het raam.
Het wordt een warme dag.
Er zal weer weinig geschreven worden!

Joyeuse fête (Premier Mai)

Het Lelietje van dalen is het bloempje dat elke (?) vrouw in Frankrijk op 1 mei krijgt. Echter in het Zuiden zijn er onvoldoende van, dus worden vervangende bloemen gezocht: wel zo mooi.