Elliot Erwit

Elliot had die ochtend wandelend doorgebracht. Hij was het dorp uitgelopen en had een rondje over het kerkhof gemaakt. Zijn camera's lagen nog op zijn hotelkamer, maar hij keek wel met zijn camera-oog om zich heen. Toen hij het kerkhof verliet bleef hij even voor het hek staan. Iets naar rechts voerde een asfaltweg, omzoomd door platanen de velden in. Een mooi beeld, geen spannend beeld, maar het nestelde zich in zijn hoofd.
Hij liep door de dorpsstraten terug naar het hotel en was op tijd voor het middagmaal.
De koffie genoot hij op het terras aan de rand van het dorpsplein. De zon was lang niet meer zo fel als die ochtend nu er wat bewolking was gekomen. Toen hij de krant opvouwde sloeg de kerkklok vier uur. De winkels gingen open en er verschenen meer mensen op het plein. Uit de bakkerij zag hij een oudere man komen met twee stokbroden onder zijn arm. Hij liep naar zijn fiets die door een kleine jongen met moeite staande werd gehouden. De man (zijn opa?) knipoogde naar hem en nam het stuur over. Hij tilde de jongen op de bagagedrager en deed de broden in het mandje aan het stuur en sloeg een been over de stang van zijn fiets.
Elliot sprong overeind en bereikte de fietser nog juist voor hij vertrok.
Of hij meneer mocht fotograferen, neen niet hier, maar bij het kerkhof.
Hij holde de trappen op om snel een camera op te halen. Met een Canon F1 en een 200mm lens en een statief liep hij samen met de man naar het kerkhof. De jongen bleef achterop de fiets zitten en sprak geen woord.
Bij het kerkhof aangekomen plaatste hij zijn statief met camera midden op de platanenlaan.
De man deed wat hem werd gevraagd en fietste langzaam door de laan. Aan het eind keerde hij om en fietste al even rustig terug naar Elliot, die al die tijd door de zoeker van zijn toestel had gekeken.
Hij vroeg de man even te wachten terwijl hij een dertig meter de laan in liep. Uit de berm raapte hij een steen op en legde hem zorgvuldig op de weg.
Weer bij de fietser, waarvan hij inmiddels wist dat het de opa van de jongen was, vroeg hij of hij een brood achterop de fiets mocht binden. Alles werd goed gevonden, ook dat Elliot zijn eigen alpinopet op het hoofd van het jongetje zette en in model bracht.
Weer fietste de man de laan in. Elliot stond naast zijn camera met de draadontspanner in zijn linkerhand. Toen het achterwiel ter hoogte van de steen was drukte hij op de ontspanner.
Klik.
"Venez, venez, de nouveau, je vous prie!" De fietser keert terug en Elliot loopt naar zijn steen en schopt deze tien meter in de richting van zijn cameraopstelling.
Hij laat de man een aantal keren het ritje maken en telkens gebruikt Elliot een andere focusering.
Dan knoopt hij het tweede brood aan de fiets, het was zijn garantie dat de opa er niet vandoor zou gaan als het hem zou gaan vervelen.
Voor de zoveelste keer fiets het tweetal van hem weg, Elliot heeft zijn statief dichter bij het kerkhof geplaatst en is tevreden over het perspectief.
De man fietst voor de zoveelste keer van hem af.
"Regarde, mon petit!" Het jongetje kijkt over zijn schouder naar hem, de fiets passeert langzaam de steen. Klik.
"Continuez et merci beaucoup!" riep hij de opa met zijn kleinzoon na, "et gardez le béret basque, mon brave!"