Snoeien

Vanmorgen moest ik aan Janine denken en ik zal uitleggen waarom.
Toen we ons huis in Montouliers betrokken maakten we snel kennis met een oudere vrouw, Janine genaamd. Altijd gekleed in een blauwe jasschort sjokte zij, op momenten dat zij niets om handen had, door het dorp en maakte hier en daar een praatje. Zo heeft zij ook heel wat tijd aan ons keukenraam doorgebracht. Dat was handig, want Janine was natuurlijk goed op de hoogte van het reilen en zeilen in het dorp. Om een centje bij te verdienen was zij soms in de wijngaarden te vinden waar zij, met toestemming van de eigenaar, het snoeihout bundelde tot kleine bosjes. Deze bundeltjes kon je dan van haar kopen; ideaal om mee te grillen.
Janine heeft drie maanden na haar huwelijk haar echtgenoot verloren en sindsdien is zij bij haar moeder ingetrokken. Nu verzorgt zij deze stokoude, maar heldere vrouw nog steeds. Twee jaar geleden is de moeder gevallen en brak daarbij haar heup. Nu bleek hun huisje te klein en Janine is met haar moeder teruggekeerd naar haar huis in Beaufort waar zij haar korte huwelijkstijd heeft doorgebracht. Sindsdien missen wij haar en veel dorpsnieuwtjes.
Terug naar vanmorgen.
Ik heb vanmorgen de wijnstokken gesnoeid.
Dit heb ik nog nooit zo laat gedaan. De tuinmanswijsheid: "notenhout en druivenstokken niet na 15 februari snoeien", heb ik deze keer niet opgevolgd, gewoon vergeten. Het ging gelukkig toch goed, het hout bloedde niet.
Toen ik naar het stapeltje snoeihout keek moest ik aan Janine denken: jammer dat ik van haar niet geleerd heb hoe je hiervan zulke mooie bundeltjes kunt maken!