Te grote vragen

Op de belangrijkste en boeiendste vragen die men kan bedenken moeten we nu eenmaal het antwoord schuldig blijven; we weten het antwoord principieel niet. Op de vraag wat de uiteindelijke oorsprong van het heelal is, is waarschijnlijk geen zinnig antwoord. Als je diep op het wezen van oneindigheid en eeuwigheid ingaat schieten onze hersenen te kort, zeker als het gaat om een wetenschappelijk antwoord.
Het is opmerkelijk wat voor methodische fouten (dus geen specifieke vergissingen) worden gemaakt door mensen die geïnteresseerd zijn in de natuurwetenschappen, maar geen speciale opleiding hebben. Bijna altijd willen ze over te grote dingen denken, niet over te kleine; schoenlapper houd je bij je leest!
De wetenschap is een belangrijk middel waardoor we veel over de wereld der natuur hebben geleerd. Onze visie op onze eigen plaats in het geheel en op het heelal zelf is erdoor veranderd. Het lijkt daarom logische te denken dat de grote wetenschap ook de grootst mogelijke vragen stelt, maar we weten dat grote antwoorden of oplossingen uit kleine zijn opgebouwd.
Buiten onze schuld en zonder enige kosmische opzet of bewuste bedoeling, zijn we, bij de gratie van een schitterend evolutionair ongeluk genaamd intelligentie , de rentmeester geworden van het leven op aarde. We hebben niet om die rol gevraagd, maar we kunnen hem nu niet meer afzweren.
We zijn er wellicht ook niet geschikt of capabel voor, maar we zitten nu eenmaal in hetzelfde schuitje!