Collectief verdriet

Er is een meisje vermoord in Nederland.
Dat is een onnoemelijk verdriet voor haar ouders en directe verwanten. Verdriet is noodzakelijk om een rouwproces goed door te komen. Ik vind verdriet heel individueel.
Maar de camera's staan nu in de straat waar de moord werd gepleegd, de microfoons gericht op buurtbewoners. Er worden natuurlijk weer kaarsjes geplaatst, knuffels en bloemen gelegd. De tranen zullen getoond worden op alle zenders en elke geïnterviewde zal het slachtoffer goed hebben gekend en onbegrijpelijk vinden wat er is gebeurd. Het tonen van verdriet maakt verdrietig. Hierdoor wordt het verdriet nog massaler. De wijze waarop er verslag van zal worden gedaan, schept een beeld van een overweldigend collectief verdriet en ontreddering dat buitenproportioneel is.
Alleen het individuele verdriet is echt en ontroerend en hoort toe aan die mensen die het helaas echt aangaat!