Watersnood

Aan de Franse westkust heeft zich een ramp voltrokken, het kwam uitgebreid in het nieuws.
Het bracht bij mij onmiddellijk de watersnoodramp van 13 november 1999 in herinnering.
In de nacht van 12 op 13 november veranderde een stortvloed aan neerslag in de Aude de meest sullige stroompjes in kolkende rivieren. In de Aude en de l'Herault was de schade enorm en meer dan 30 doden waren te betreuren.
Tot Nederland drong dit nieuws niet door. Wij hadden toen een huis aan het riviertje de Gue in het dorp Ornaisons, dat centraal in het rampgebied lag. Op zondagmorgen, 14 november stond ik onder de douche toen de telefoon ging. Frankrijk aan de lijn met de boodschap: "Il faut venir immédiatement!" Dat heb je maar te gehoorzamen. Op maandagmorgen ging de sleutel in het slot. Hierbij was een notaris aanwezig om in huis een streep op de muur te zetten om voor de verzekering aan te geven tot waar het water was gekomen. Bij binnenkomst vond ik dit een beetje overbodig, omdat leem en stookolie op de muren waren achtergebleven in de vorm van een bruine lambrisering en zo de stijghoogte hadden gefixeerd.
Alle huisraad lag door elkaar en was met een dikke laag smurrie overdekt. Vele dagen hebben we besteed aan het naar buiten slepen van de totale inboedel van de benedenverdieping, de straat op. Buurtgenoten, het rugbyteam, de brandweer en mensen die we geheel niet kenden hielpen mee om alles schoon en droog te krijgen. Groter en groter werd de berg met spullen die niet meer gebruikt konden worden, o.a. mijn totale collectie boeken, waaronder veel eerste drukken en natuurlijk alles waar een elektra-snoer aan zat.
Ik herinner mij nog dat bij mij, maar ook bij veel lotgenoten op donderdag de emoties de vrije hand kregen. Toen was het meeste werk gedaan, de vermoeidheid groot en voor het eerst kregen we inzicht in de omvang van de ramp en gingen we mensen begraven.
En toch......
Ik ken de vele verhalen van mijn ouders over de bezettingstijd, allemaal rampspoed, maar altijd hoorde ik een ondertoon van heimelijke romantiek. Zoiets herken ik nu bij mij als ik aan die ramp terugdenk.
Ik voel mij verbonden met de slachtoffers van nieuwe overstromingen en hoop dat zij ook die ongelofelijke solidariteit zullen beleven die ik toen in Ornaisons meemaakte.
Hartverwarmend wat een gemeenschap in tijd van nood voor elkaar over heeft!
Toch was de overstroming voor ons de directe aanleiding om uit te zien naar een ander huis, het liefst bovenop een berg!
Het werd Montouliers dat olijfberg betekent.
Noach kreeg pas droge voeten nadat een duif hem een olijftak bracht, dus zullen wij het ook wel drooghouden.