Het is geen nieuws dat vandaag volgens de kalender de herfst begint.Wat ik belangwekkender vind is de mate waarin de herfst van mij bezit neemt.
Lange tijd kan ik weerstand bieden aan de steeds somber wordende avonden, de steeds kortere wandelingen in de namiddag, de kilte die het huis binnenkruipt.
Het naar binnen slepen van het haardhour mag bij menigeen romantische gevoelens opwekken, maar ik heb inmiddels een half bos door de schoorsteen zien gaan, veel voldoening geeft dat niet meer.
Ik ontwikkel dus elke herfst een somberdere kijk.
Ik stop en loop naar het viaduct.
Ik sta boven de snelweg en bedenk dat het de enig juiste weg die je in de herfst moet gaan, mij door de vogels wordt gewezen: op naar het Zuiden.
Maar wat een geluk; met de komst van de herfst gaat eindelijk de zon schijnen.
Ik vervolg mijn weg naar een werkbespreking.
Het zijn nu de kleine dingen die mij moed geven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten