Naast mij op de vloer staat mijn koffertje en ik ontsluit het om mijn pen en aantekeningen te pakken. Daar waar normaal mijn pen is opgeborgen gaapt nu een lege plek; ik krijg terstond een opvlieger.
Ik schrijf met een groen gestreepte Pelikan Souveran M800.
Deze pen waardeer ik zo, omdat mijn beide ouders met dit soort pennen schreven.
Vele, vele malen heb in mijn jeugd dagelijks deze pennen groene lijnen op papier zie trekken. Mijn ouders schreven groen. Nu schrijven mevrouw L. en ik ook met zulke pennen, een sentimenteel gebruik dat genoegen geeft. Zelfs mijn broer schrijft met zo'n pen; de Souveran van mijn moeder.
De M1000, die ik ook bezit, gaat nooit de deur uit omdat ik bang ben hem te verliezen; hoe de waarde van bezit je in de weg kan zitten!
Ik verlaat snel de ruimte en loop snel even naar mijn bureaun om te zien of daar soms mijn pen ligt, tevergeefs.
De vergadering wordt geopend en we doen een inleidend rondje.
Ik ben er niet bij, ik ben aan het terugdenken, ik moet terugdenken.
Ik kijk mijn notities door, wanneer heb ik voor het laatst aantekeningen in inkt gemaakt. Ik zie dat dat hier op kantoor is geweest, waarom is mijn pen dan kwijt?
Ik blijf terugdenken. Wat heb ik het laatst geschreven en waar?
Het lukt mij niet!
Als ik aan de beurt ben om mijn begroting toe te lichten val ik weer in de rol die ik behoor te spelen. Over het geld zijn we het gauw eens, over de extra uren mankracht moet later worden beslist.
Ik dwing mij om bij de vergadering te blijven. Op een zeker moment wordt gesproken over de autokosten als onderdeel van de totale kosten en vergelijking met vorig jaar wordt gemaakt.
Snel voer ik een berekening uit.
Eureka! Ik zie mijzelf gisteravond dezelfde formule toepassen en ik zie ook dat ik daarbij mij vulpen gebruik.
Een paar uur later ga ik thuis naar mijn bureau , schuif wat papieren met aantekeningen opzij en voilá...!
Prachtig dat terugdenken zich niet laat dwingen maar ondertussen onbewust plaatsvindt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten