Radio

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de Nederlanders 's avonds gekluisterd aan hun radiotoestel om via Radio Oranje het laatste nieuws van het front te horen en de stem van onze geliefde Wilhelmina.
De werkelijkheid moet heel anders zijn geweest. Nederland, met 9 miljoen inwoners, telde 1.025.000 radiotoestellen en 411.720 radiodistributietoestellen. Na het verbod op ontvangsttoestellen in 1943 daalde het aantal radiotoestellen enorm en het aantal luisteraars was nog maar een fractie van de bevolking. Ook de inhoud van de programma's mag voor een groot deel amateuristisch worden genoemd, aan zelfcensuur geen gebrek. Met betrekking tot de Jodenvervolging gaf Radio Oranje – net als bij andere ontwikkelingen – nauwelijks instructies aan de bevolking. Tijdens de uitzendingen werd slechts in bijzinnen naar het lot van Joodse Nederlanders verwezen. Het was ook Wilhelmina die aanspoorde tot oppervlakkigheid, uit angst voor Duitse represailles. Door de mythevorming rond Radio Oranje zullen we nooit meer weten hoe het werkelijk was.
Dit geldt echter niet voor de de Wereldomroep.
Tijdens mijn vakantie heb ik weer mogen "genieten" van deze omroep.
Wat een aanfluiting! Praktisch de gehele programmering is gericht op de truckers, waarbij ervan wordt uitgegaan dat deze mensen qua intelligentie en smaak geen enkel ontwikkelingsniveau hebben. Maar het meest stoort mij de kwaliteit van ontvangst, of moet ik zeggen, de kwaliteit van uitzenden, want aan mijn radio kan het niet liggen. De overeenkomst met Radio Oranje is treffend te noemen en ik kan mij uitstekend voorstellen hoe tijdens de oorlog de geluidskwaliteit is geweest: niets veranderd! Met het gefluit, gekraak en gepiep lijkt het of je naar een radiostation uit een of ander apenland aan de andere kant van de wereld zit te luisteren. Waar slaat de naam Wereldomroep op, als de zender nog geen 1.000 kilometer fatsoenlijk kan overbruggen?
Ik vraag mij werkelijk af voor wie de uitzendingen, anders dan voor Neanderthalers met kristalontvangertjes, zijn bedoeld.